زنجيرۀ فقدان: تشديد بحران در مناطق حاشيه‌اي (مواجهۀ شهروندان حاشيه‌نشين سنندج با كوويد 19)

پيامدها و پسامدهاي شيوع ويروس كرونا چنان گسترده است كه بسياري از انديشمندان حوزه هاي علوم اجتماعي از شكل‌گيري جهاني متفاوت با ويژگي هاي متمايز با عنوان «دنياي پساكرونا» سخن به ميان مي آورند. چنين بياني در حقيقت نشان از اهميت مسئله و گستردگي ميزان تأثيرگذاري آن بر جنبه ها و حوزه هاي مختلف زندگي بشري در اقصا نقاط اين كرۀ خاكي دارد. چنين پيامدهايي بدون ترديد در مناطق حاشيه اي و كمتربرخوردار در مناطق مختلف جهان و از جمله ايران اثرات ماندگارتر و شديدتري بر جاي خواهد گذاشت. مطالعۀ حاضر با هدف بررسي نحوۀ مواجهه و مقابلۀ شهروندان نواحي حاشيۀ شهر سنندج، و ارزيابي اثرات سكونت در اين مناطق بر راهكارها، راهبردها، امكانات و فرصت هاي شهروندان در مواجهه با مسائل اجتماعي، و در اين مورد خاص، ويروس كرونا، تدوين شده است. پژوهش به روش نظريۀ زمينه‌اي انجام پذيرفته است و اطلاعات مورد نياز با استفاده از مصاحبه جمع آوري شدند، داده هاي به دست آمده با بهره گيري از نرم افزار اطلس تي تجزيه و تحليل شدند. پس از انجام فرايند كدگذاري، و اخذ 56 كد و 5 مقولۀ اصلي، نهايتاً مقولۀ محوري با عنوان زنجيرۀ فقدان به عنوان خروجي نحوۀ مواجهه و مؤلفه هاي پيراموني شهروندان حاشيه‌نشين شهر سنندج با كروناويروس مطرح شد. همچنين، بر اساس مدل پارادايمي، مقولۀ زنجيرۀ فقدان از شرايط عِلّي (علت و معلولي) همچون محروميت اجتماعي و نابرابري اجتماعي نشئت گرفته است كه خود با ظهور عوامل واسطه اي همچون فقدان مهارت و فقدان آگاهي و فقدان حمايت با شرايط زمينه اي چون ركود و تورم، بي اعتمادي، نااميدي، افسردگي و عدم دسترسي به فضاي مجازي به عنوان يك هستۀ مركزي قابل شناسايي است. به صورت خلاصه، افراد حاشيه‌نشين قرباني شرايط اجتماعي و اقتصادي خود هستند و بيشتر از ساير افراد در دوران كرونا مورد هجمۀ مشكلات قرار مي‌گيرند و اين به آن معناست كه كروناويروس برخلاف آنچه اشاره شده است، ويروسي دموكرات نيست و همه را به يكسان مورد هجوم و آسيب قرار نمي دهد.