تبيين جامعه شناختي تاب آوري زنان شهر تهران در مواجهه با بيماري كرونا

مديريت بحران قبل و بعد از رخداد در ايران در شرايط مطلوبي قرار ندارد و پس از زلزله و سيل و بيماري و ...، آسيب‌هاي زيادي به مردم و بويژه زنان وارد مي‌شود. معمولاً افراد سانحه‌ديده قادر نيستند به‌آساني به شرايط متعادل و سازگار بازگردند. در چنين شرايطي بررسي ميزان تاب‌آوري و عوامل مؤثر بر آن به منظور كاهش آسيب‌پذيري و افزايش تاب‌آوري در وقوع بحران‌ها ضروري مي‌نمايد. اين پژوهش به منظور تبيين جامعه‌شناختي تاب‌آوري زنان در مواجهه با بيماري كرونا در مناطق 3 و 12 شهر تهران صورت گرفته است. تحقيق با استفاده از روش پيمايشي انجام شده. ابزارهايي كه براي سنجش تاب‌آوري استفاده شده است: پرسشنامه در محمدي (1384)، سبك زندگي (پرسشنامۀ سبك زندگي)، ديدگاه اعتقادي (پرسشنامۀ جهت‌گيري مذهبي آلپورت)، آموزش دوران كودكي (پرسشنامۀ كيفيت زندگي)، رضايتمندي از زندگي (پرسشنامۀ رضايت از زندگي) است. 402 نفر از زنان 15 تا 69 ساله ساكن در دو منطقۀ 3 و 12 تهران به عنوان نمونه انتخاب شدند. نمونه‌گيري با استفاده از روش سهميه‌اي صورت گرفت. بر اساس  يافته‌هاي پژوهش، بين تاب‌آوري و متغيرهاي ديدگاه اعتقادي، آموزش دوران كودكي، و توانمندي جسماني زنان، در منطقۀ 12 رابطه وجود دارد. همچنين بين تاب‌آوري و متغيرهاي سبك زندگي، آموزش دوران كودكي، و رضايتمندي از زندگي زنان، در منطقۀ 3 رابطه وجود دارد. در هر دو منطقه ديدگاه اعتقادي زنان بيشترين تأثير را بر متغير تاب‌آوري دارد.