معيار و مباني تشخيص محاذات مواقيت از منظر فقه مذاهب اسلامي

معيار و مباني تشخيص محاذات مواقيت، يكي از مسائل نخستين در كتاب الحج، از جمله مباحثي است كه ديدگاه‌ها درباره آن از منظر فقه مذاهب اسلامي چندان هويدا نيست و تحقيق موسّعي در اين ‌باره صورت نگرفته است. ‌از اين‌رو، پرسش از معيار و مباني تشخيص محاذات مواقيت براي احرام در حج و عمره از منظر فقه مذاهب اسلامي، نيازمند بررسي است. اختلاف فقهاي اسلامي در اتخاذ مباني و معيارهاي متفاوت در تصوّر محاذات مواقيت، اختلاف فتاواي آنان در تشخيص محاذات مواقيت را در پي داشته است؛ تا جايي كه تتبع نويسنده مباني و معيارهاي هفت‌گانه در اين زمينه را نشان مي­دهد. واكاوي اين نظريه‌ها و بررسي و نقد ادله آنها نشان مي‌دهد كه تلفيقي از معيار دايره‌اي و وادي‌ها، مي‌تواند بهترين و يگانه‌ترين راه تبيين صحيح محاذات مواقيت، البته با اطلاع از طول و عرض جغرافيايي و راهنمايي‌هاي اهل خبره باشد. اين تحقيق با هدف شناخت اقوال و انظار فقهاي مذاهب اسلامي و حدود و ثغور مباني با تبيين صحيح محاذات مواقيت انجام‌ شده، و نيل به اين مَقصد در سايه توصيف و تحليل گزاره‌هاي فقه مذاهب اسلامي، با گردآوري داده‌هاي كتاب‌خانه‌اي ميسر است كه نتيجه‌اش تشخيص معياري صحيح و دقيق از محاذات مواقيت همراه با تبيين و توضيح آن در قالب برخي اشكال هندسي است.