الگويي براي تحليل فرايند شكل گيري زبان عرفاني از دستگاه زبان قرآني

فرايند شكل گيري زبان عرفاني گسترۀ وسيع و ابعاد متنوعي دارد. هدف اين مقاله آن است كه براي تحليل فرايند شكل‌گيري زبان عرفاني از قرآن الگويي تازه ارائه كند. اين الگو دربرگيرندۀ مراحلي است كه براساس آن ها مي توان فرايند شكل گيري زبان عرفاني را از دستگاه زبان قرآني در متون تعليمي عرفاني تحليل كرد. اين الگو با ترسيم ميدان هاي معني شناختي، بر معاني نسبي واژه هاي قرآني در متون تعليمي عرفاني متمركز است و از بازسازي نظريۀ ايزوتسو در كتاب خدا و انسان در قرآن حاصل مي شود. تحليل تغييرات معنايي واژه ها نيازمند توجه به ارتباط متن با جامعه و مؤلف است. بنابراين الگوي ارائه‌شده با توجه به ارتباط چهارگانۀ متن، جامعه، وضعيت عرفان اسلامي و مؤلف به دريافت دليل تغييرات معنايي واژه هاي قرآني در متون تعليمي عرفاني كمك مي كند. اين پژوهش نشان مي دهد كه مي توان در نگرشي دوسويه، مبتني بر تأثير قرآن بر عرفان اسلامي و تأثير عرفان اسلامي بر معاني واژه هاي قرآني، فرايند شكل گيري زبان عرفاني را به‌طور مستقيم از قرآن با يك الگوي تازه تحليل كرد