اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر انعطاف‌پذيري شناختي، نشخوار فكري و تحمل آشفتگي در افراد با سردرد ميگرني

مقدمه: تحمل درد ميگرن، پيامدهاي روانشناختي متنوعي دارد كه در چارچوب كاربست ‌هاي روان ‌درماني بايد مورد توجه قرار گيرد. هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر انعطاف ‌پذيري شناختي، نشخوار فكري و تحمل آشفتگي در افراد داراي سردرد ميگرني بود. روش: اين پژوهش از نوع شبه آزمايشي با طرح پيش‌ آزمون پس‌ آزمون با گروه كنترل بود. ۳۲ نفر مبتلا به سردرد ميگرني از دانشجويان دختر دانشگاه گيلان در نيمسال دوم تحصيلي ۹۹-۱۳۹۸، با شيوه نمونه‌ گيري در دسترس انتخاب و به‌ طور تصادفي در دو گروه آزمايش (۱۴=n) و كنترل (۱۸=n) جايدهي شدند. گروه آزمايش، هشت جلسه ۶۰ دقيقه ‌اي و به صورت هفتگي، درمان مبتني بر پذيرش و تعهد گروهي دريافت كرد. قبل و پس از اتمام جلسات، هر دو گروه به پرسشنامه انعطاف ‌پذيري شناختي دنيس و وندروال (۲۰۱۰)، مقياس پاسخ ‌هاي نشخواري نولن هكسما و ديويس (۱۹۹۹) و مقياس تحمل آشفتگي سيمونز و گاهر (۲۰۰۵) به صورت داوطلبانه پاسخ دادند. داده‌ها با استفاده از آزمون U مانويتني تحليل شدند. يافته ‌ها: نتايج آشكار ساخت گروه آزمايش در مقايسه با گروه كنترل بعد از پايان مداخله، نمرات معنادار كمتري در نشخوار فكري (۰/۰۰۵=P، ۶۲/۰۰=U) و نمرات معنادار بيشتري را در تحمل آشفتگي (P ۰/۰۱، ۶۹/۵۰=U) نشان دادند. اجراي مداخله بر انعطاف‌پذيري شناختي افراد با سردرد در گروه آزمايش تفاوت معنادار نسبت به گروه كنترل ايجاد نكرده است (۰/۷۰=P و ۱۳۳/۰۰=U). نتيجه ‌گيري: نتايج حاصل از پژوهش نشان داد درمان مبتني بر پذيرش و تعهد، راهكار مناسبي براي كاهش نشخوار فكري در افراد با سردرد ميگرني و افزايش تحمل آشفتگي در افراد با دردهاي مزمن است.