تأثير نوع نگرش والدين به بازي در فضاي سبز بر انعطاف‌پذيري شناختي كودكان در دوران قرنطينگي خانگي

مقدمه: در سال ‌هاي اخير، كودكان با محدوديت ‌هايي در محيط بازي مواجه شده‌ اند كه اين محدوديت ‌ها مي ‌تواند عملكرد شناختي آنان را متأثر كند. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي تأثير نوع نگرش به بازي در فضاي باز بر انعطاف‌ پذيري شناختي كودكان در دوران قرنطينگي خانگي انجام شد. روش: پژوهش حاضر يك مطالعه مشاهده‌ اي مقطعي بود. ۳۰۰ شركت ‌كننده دانش ‌آموز دختر در دامنه سني ۹ تا ۱۱ سال به روش نمونه ‌گيري داوطلبانه و براساس معيارهاي ورود به مطالعه از يك مدرسه در منطقه ۱۹ تهران در سال تحصيلي ۱۴۰۰-۱۳۹۹ شركت كردند. داده‌هاي پژوهش حاضر به صورت يك نظرسنجي آنلاين با استفاده از پرسشنامه ساختاري كه با استفاده از فرم ‌هاي گوگل ساخته شده بود، جمع ‌آوري شد. پرسشنامه آنلاين شامل سه بخش اطلاعات جمعيت شناختي، انعطاف‌ پذيري شناختي كودكان و نگرش والدين نسبت به بازي در فضاي طبيعت بود. براي تحليل داده ‌ها از آزمون تحليل واريانس و جهت تعيين محل تفاوت ‌ها از آزمون تعقيبي توكي استفاده شد. همچنين براي انجام و تجزيه و تحليل در پژوهش حاضر از نرم‌ افزار SPSS نسخه ۲۵ استفاده شده است. يافته‌ها: نتايج تحليل واريانس نشان داد، بين ميانگين انعطاف ‌پذيري شناختي كودكاني كه والدين آن ‌ها نگرش مثبت نسبت به بازي در طبيعت دارند، در مقايسه با نگرش منفي نسبت به بازي در طبيعت تفاوت معنادار وجود دارد (۰/۰۰۱=P) و انعطاف ‌پذيري شناختي در كودكاني كه والدين آن ‌ها نگرش مثبت نسبت به بازي در طبيعت دارند بهتر از كودكاني است كه والدين آن ‌ها نگرش منفي دارند. نتيجه‌گيري: نوع نگرش مثبت يا منفي والدين به بازي در فضاي باز بر انعطاف‌ پذيري شناختي كودكان در دوران قرنطينگي خانگي اثر دارد.