ارزيابي منابع آب حوضه آبريز زاينده رود با استفاده از شاخص هاي ردپاي يكپارچه آب هاي سطحي و زيرزميني

به خطر افتادن كيفيت و كمّيت منابع آب در سال‌هاي اخير، امنيت غذايي، سلامت و گسترش جوامع را به‌ويژه در مناطق خشك و نميه خشك مورد تهديد قرارداده است. اين مطالعه به بررسي توأمان كمّيت و كيفيت در منابع آب سطحي و زيرزميني در بخش هاي كشاورزي و شرب حوضه آبريز زاينده‌رود، كه علاوه بر مخاطرات مناطق خشك فلات مركزي ايران با حساسيت‌هاي سياسي و اجتماعي روبرو است، مي‌پردازد. در اين تحقيق به كمك شاخص ردپاي يكپارچه آب‌هاي زيرزميني و همچنين معرفي و توسعه شاخص ردپاي يكپارچه آب‌هاي سطحي براي نخستين بار و با لحاظ كردن استانداردهاي شولر و ويلكوكس براي آب‌هاي شرب و كشاورزي، وضعيت منابع آب در سال‌هاي آبي 85-1384 و 95-1394 ارزيابي شده‌است. ميانگين شاخص ردپاي يكپارچه آب زيرزميني در سال 851384 براي مصارف شرب و كشاورزي به ترتيب از 8.9 و 1.3، به 7.3 و 1.1 در سال 95-1394 تقليل پيدا كرده‌اند. همچنين ميانگين شاخص ردپاي يكپارچه آب سطحي در سال 85-1384 براي مصارف شرب و كشاورزي به ترتيب 3.8 و 2.4 بدست آمده و در سال 95-1394 به ترتيب به 3.3 و 2 رسيده و بهبود يافته‌اند. هرچند نتايج اين دو سال بيانگر بهبود نسبي شرايط منابع آب در حوضه آبريز زاينده‌رود مي‌باشند، اما فاصله زيادي به‌ويژه در بخش آب شرب از شرايط مطلوب دارند كه نيازمند توجه جدي تصميم‌گيرندگان و تدوين برنامه‌اي پويا براي توسعه پايدار اين حوضه مي‌باشد.