ارتباط آموزه‌هاي تربيتي دعاي ابوحمزه ثمالي با رشد مهارتهاي اجتماعي دانشجويان دانشگاه فرهنگيان

هدف: هدف از انجام اين پژوهش، تبيين رابطه بين آموزه‌هاي تربيتي دعاي ابوحمزه ثمالي با رشد مهارتهاي اجتماعي دانشجويان دانشگاه فرهنگيان بود. روش: اين پژوهش به روش نمونه‌گيري تصادفي انجام شد و جامعه آماري آن، دانشجويان مقطع كارشناسي دانشگاه فرهنگيان استان تهران به تعداد 250 نفر بود. حجم نمونه آماري بر اساس فرمول كوكران، 151 نفر و از نوع همبستگي به صورت پيمايشي انجام شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه محقق‌ساخته آموزه‌هاي تربيتي و پرسشنامه مهارتهاي اجتماعي گرشام و اليوت، با طيف پنج‌گزينه‌اي ليكرتي بود و روايي صوري و محتوايي آنها توسط صاحب‌نظران تأييد شد. پايايي پرسشنامه‌ها از طريق ضريب آلفاي كرونباخ به ترتيب: 0.94 و 0.81 محاسبه شد. تجزيه و تحليل داده‌ها به وسيله آزمون همبستگي پيرسون و رگرسيون چندمتغيّره انجام شد. يافته‌ها: بين آموزه‌هاي تربيتي دعاي ابوحمزه(توبه، توكل، خوف و رجا، دوري از ريا، دوري از كبر و غرور، محبت، شكرگزاري و حلم) با رشد مهارتهاي اجتماعي(خودكنترلي، همدلي و همكاري) دانشجويان هدف، ارتباط معنا‌داري وجود دارد؛ در حالي كه بين مؤلفه ابراز وجود، با هيچ يك از آموزه‌هاي تربيتي دعاي ابوحمزه رابطه معناداري وجود ندارد. همچنين آموزه‌هاي تربيتي دعاي ابوحمزه مي‌تواند 42 درصد از رشد مهارتهاي اجتماعي دانشجويان را پيش‌بيني كند. نتيجه‌گيري: رشد مهارتهاي اجتماعي دانشجويان و آگاهي به تأثير ادعيه مأثوره در زندگي را به دنبال خواهد داشت.