واكاوي كاركردهاي متقابل موسيقي و‎ ‎توسعه اجتماعي با ميانجي گري راديو ‏‏(از بدو تأسيس راديو تاكنون)‏

گذر از تجربه‌هاي ابتدايي و سينماي اوليه، فيلم‌سازان را به‌سوي مسيري هدايت كرد كه براي جلب مخاطب، به چگونگي نمايش داستان در فيلم توجه كنند. سينماي صامت و سينماي ناطق، شيوه‌هاي مختلف روايت‌ را در دوره‌هاي سينماي كلاسيك، مدرن و پست مدرن در فرم‌هاي گوناگون سينماي هنري، جنبش‌ها و سبك‌هاي سينمايي آزموده و تجربه كرده‌اند؛ كه هر كدام ويژگي‌هاي منحصربه‌فردي دارند. سينماي اوليه، به دليل عدم توانايي استفاده از صدا، قصه‌هاي بدون كلام را در توليداتش مورد توجه قرار مي‌داد، اما سينماي معاصر و به‌خصوص هنرصنعت‌رسانه انيميشن، با در نظر گرفتن ارزش‌هاي بصري و خصايل زبيايي‌شناسي از ساختار بدون كلام، بهره مي‌جويد. سينماي بدون كلام شكلي آگاهانه است كه مي‌تواند غالب‌هاي روايي گوناگوني را به شكلي تجسمي و بصري توليد كند و مخاطبان رده‌هاي سني و فكري متفاوت را به سوي اين نوع سينما جذب كند. اين پژوهش با هدف كاربردي، ضمن مرور پيشينه روش‌هاي روايت‌پردازي در سينما، تلاش دارد به اين مسئله بپردازد كه فيلم‌هاي انميشين معاصر چگونه از كاركردها و تكنيك‌هاي بصري در روايت آثار بدون كلام استفاده مي‌كنند. روش تحقيق حاضر كيفي، با رويكردي فرماليستي و با استفاده از مطالعه منابع كتابخانه‌اي و آرشيوهاي شنيداري و ديداري به تحليل انيميشن‌ داستان خرس، به عنوان انتخابي هدفمند از انميشين‌هاي بدون كلام (1990-2017) پرداخته است. نتيجه حاصله نشان از آن دارد كه در انيميشن‌هاي بدون كلام، هجوم و انباشت عناصر بصري و صوتي در رساندن اطلاعات روايي تأثير وافري دارند.