تاب‌آوري، كاركردها و راهبردهاي ارتقاء آن در فرايند تربيت اجتماعي از منظر قرآن كريم

تاب‌آوري يكي از مؤلفه‌هاي بنيادين در فرايند تربيت اجتماعي است كه با كاركردهاي ويژه خود نقش مهمي در ارتقاء كيفيت روابط اجتماعي و كاهش آسيبهاي آن دارد. اين نوشتار پژوهشي ميان رشته‌اي است كه با هدف بازشناسي مفهوم تاب‌آوري در قرآن كريم، تبيين كاركردهاي آن در تربيت اجتماعي و ارائه راهبردهاي قرآني براي دستيابي به آن، و به روش تحليلي توصيفي نگاشته شده است. از نتايج تحقيقات روانشناسي و علوم تربيتي بهره گرفته و با عرضه به قرآن و حديث به تبيين موضوع و ارائه راهبردهاي قراني براي دستيابي به آن پرداخته است. نتيجه آنكه تاب‌آوري با كاركردهايي چون رشد توانمنديهاي شخصيتي، ايجاد ثبات هيجاني، ايجاد آرامش، افزايش رضايت از زندگي، و عامليت در پيشگيري از نزاع به بهبود عملكرد اجتماعي و روابط ميان فردي كمك مي نمايد. و از طريق ارتقاء سطح شناخت و آگاهي، ايمان و باور ديني، اعتماد به وعده‌هاي الهي، توكل، و خوش‌بيني و اميد قابل افزايش است.