مقايسه‌ اثر‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بخشي آموزش والدگري مثبت و مديريت والدين‌ بر بهبود رابطه والد ‌ كودك

زمينه و هدف: رابطه والدكودك نقش مهمي در آسيب پذيري يا سلامت روان شناختي كودكان دارد. روش هاي مختلفي در مطالعات پژوهشي و باليني براي بهبود روابط والدين با فرزندان، استفاده شده است. هدف پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي آموزش والدگري مثبت و مديريت والدين بر رابطه والد كودك است. روش: روش پژوهش، نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون و پيگيري يك ماهه بود. جامعه آماري شامل تمامي والدين دانش آموزان دختر مبتلا به مشكلات رفتاري مدارس ابتدايي منطقه يك شهر تهران در سال تحصيلي 9998 بود كه از بين آنها، تعداد 45 والد كه داراي كودك مبتلا به مشكلات رفتاري معنادار بودند، انتخاب شده و به صورت تصادفي در 3 گروه 15 نفر (دو گروه آزمايش و يك گروه گواه) جايدهي شدند. پرسشنامه رابطه والد فرزند (پيانتا، 1994) در هر سه مرحله مطالعه و روي هر سه گروه، اجرا شد. آموزش والدگري مثبت طي 8 جلسه90 دقيقه اي، و آموزش مديريت والدين طي 12 جلسه 90 دقيقه اي، روي افراد گروه هاي آزمايش اجرا شد و گروه گواه هيچ مداخله اي دريافت نكردند. يافته ها: نتايج تحليل كوواريانس چندمتغيري نشان داد كه بين سه گروه در مؤلفه هاي رابطه والدكودك، تفاوت معنادار وجود دارد. هر دو مداخله، بر بهبود رابطه والدكودك مؤثر بودند (عامل نزديكي P 0/01 , 01.12= F؛ عامل وابستگي , 92.19= F؛ P 0/01 و عامل تعارض P 0/01 , 37.37= F) و اثربخشي يكساني بر رابطه والدكودك داشته اند. نتيجه گيري: يافته هاي اين پژوهش نشان داد هر دو روش والدگري مثبت و مديريت والدين از كارايي لازم براي بهبود رابطه والد كودك برخوردارند، اما در روش آموزش مديريت والدين در مرحله پيگيري، عدم هماهنگي و تعامل بين والدين در رفتار با كودك و بي انگيزگي و بي ثباتي مادران در استفاده ماهرانه و مداوم از روش هاي آموزشي، سبب كاهش رابطه والدكودك شده است.