اثربخشي خودمهارگري هيجاني بر سرزندگي تحصيلي و عملكرد تحصيلي دانش آموزان

زمينه و هدف: عملكرد تحصيلي به عنوان يكي از شاخص هاي ارزيابي يادگيري دانش آموزان و كيفيت آموزش طي سال هاي متمادي به طور گسترده مورد توجه متخصصان قرارگرفته است. دانش آموزان در زندگي با انواع كشاكش ها، موانع و فشارهاي ويژه دوران تحصيل روبه رو مي شوند كه تهديدي براي عملكرد تحصيلي و شادابي آنها است. بدين ترتيب مطالعه حاضر با هدف تعيين اثربخشي آموزش خودمهارگري هيجاني بر سرزندگي تحصيلي و عملكرد تحصيلي دانش آموزان انجام شد. روش: پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه گواه و مرحله پيگيري بود. از جامعه آماري كه شامل تمامي دانش آموزان پسر متوسطه دوره اول شهر بيرجند در سال تحصيلي 1399-1398 بودند، تعداد 40 دانش آموز به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شده و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه (هر گروه 20 نفر) جايدهي شدند. گروه آزمايش در 8 جلسه 60 دقيقه اي تحت آموزش خودمهارگري هيجاني قرار گرفتند، اما افراد گروه گواه هيچ آموزشي دريافت نكردند. ابزارهاي جمع آوري اين پژوهش شامل پرسش نامه سرزندگي تحصيلي دهقان زاده و چاري (1391)، عملكرد تحصيلي درتاج (1383) و خودمهارگري تانجني و همكاران (2004) بودند. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر بين گروهي در سطح معنا داري 0/05= #945; انجام شد. يافته ها: نتايج تحليل داده ها نشان داد كه آموزش خودمهارگري هيجاني بر سرزندگي تحصيلي P 0/01 ، عملكرد تحصيلي و مؤلفه هاي آن (خودكارآمدي، تأثيرات هيجاني، برنامه ريزي، فقدان مهار پيامد، و انگيزش)، مؤثر بود P 0/01 و اين نتايج به دست آمده در دوره پيگيري نيز تداوم داشت P 0/01 . نتيجه گيري: بر اساس نتايج اين مطالعه مي توان نتيجه گيري كرد كه آموزش خودمهارگري هيجاني به دانش آموزان باعث بهبود مهارت هاي مربوط به تاب آوري و سازش يافتگي و پيشگيري از بروز هيجان نامناسب شده و در نتيجه سرزندگي و عملكرد تحصيلي آنها، افزايش پيدا خواهد كرد.