نقش تجربه‌هاي سوءرفتار دوران كودكي در پيش‌بيني روان‌بنه‌هاي هيجاني در بزرگسالي

زمينه و هدف: امروزه در حوزه آسيب شناسي رواني به نقش روان بنه هاي هيجاني در تبيين اختلال هاي رواني در بزرگسالي تأكيد مي شود. روان بنه هاي هيجاني به تعبير، ارزيابي، تمايل به عمل، و الگوهاي رفتاري اشاره دارد كه افراد در رويارويي با هيجان هاي خود از آنها استفاده مي كنند. بنابراين پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش تجربه هاي سوءرفتار دوران كودكي در پيش بيني روان بنه هاي هيجاني در بزرگسالي انجام شد. روش: اين مطالعه توصيفي از نوع همبستگي است و جامعه آماري پژوهش شامل دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي واحد اروميه در سال تحصيلي 971396 بودند كه از بين آنها 375 نفر با روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي با رعايت نسبت دانشجويان هر دانشكده، انتخاب شدند. آزمودني ها به مقياس هاي خودگزارشي سوءرفتار كودكي محمدخاني و همكاران ( 2003) و روان بنه هاي هيجاني ليهي (2002) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد بين اغلب تجربه هاي سوءرفتار دوران كودكي يعني سوءرفتارهاي عاطفي، جسمي، جنسي، و غفلت با روان بنه هاي هيجاني، رابطه معنادار وجود دارد. همچنين تجربه هاي سوءرفتار دوران كودكي، توانايي پيش بيني معنادار روان بنه هاي هيجاني سازش نايافته شامل تأييدطلبي، غيرقابل درك بودن، احساس گناه، ديدگاه ساده انگارانه در مورد هيجان ها، فقدان مهارگري، تلاش براي منطقي بودن، توافق، نشخوار ذهني، و سرزنش؛ و روان بنه هاي هيجاني سازش يافته شامل ارزش هاي والاتر، خودآگاهي هيجاني، پذيرش احساس ها، و ابراز هيجاني را داشتند (P 0/05 ). نتيجه گيري: بر اساس نتايج اين مطالعه مي توان نتيجه گيري كرد كه براي كاهش شكل گيري روان بنه هاي هيجاني سازش نايافته و افزايش روان بنه هاي هيجاني سازش يافته، بايد به نقش تجربه هاي سوءرفتار دوران كودكي توجه كرد و خانواده ها بايد از پيامدهاي شديد، مخرب، و طولاني مدت تجربه هاي سوءرفتار دوران كودكي آگاه شوند.