تحليل و بررسي مؤلفه هاي روايي طرح و پيرنگ، راوي و زاويۀ ديد در حكايت نوشروان و ديوانه از مصيبت‌نامۀ عطار نيشابوري با رويكرد به آراي ژنت و باختين

بهره بردن از قصه و حكايت براي بيان مفاهيم بلند عرفاني از ديرباز مورد توجه شاعران و نويسندگان بوده است. روايت با تاريح بشري آغاز مي شود و بافت فرهنگي هيچ ملتي بدون روايت نيست. نظرگاه ساختاري به آثار ادبي به‌سبب بررسي عناصر درون متني و كشف الگوي پيوند آن ها، زمينه هاي دريافت شايسته تر از ماهيت ادبيات را فراهم مي آورد و با ارائۀ شگردهاي خلق آثار برتر ادبي مي توان به گسترش الگوهاي پردازش آثار ادبي كمك كرد. مسئله و هدف اصلي اين مقاله بررسي و واكاوي حكايت «نوشروان و ديوانه» از مصيبت نامه‌ي عطار ـ يكي از آثار روايت محور كلاسيك فارسي ـ با نگاهي ساختارگرايانه است تا با تحليل روشمندِ تقابل ها و تضادهاي موجود در متن، امكان خوانش نويني از داستان و زواياي فكري عطار فراهم گردد. تحقيق حاضر با تكيه بر روش توصيفي ـ تحليلي و شيوۀ استقرايي پرداخته شده است. دستاوردهاي پژوهش نشان مي دهد در اين حكايت، عطار از مؤلفه هاي طرح و پي‌رنگ، جايگاه راوي و زاويۀ ديد به‌گونه اي استفاده كرده كه مجموعه اي از مفاهيم معرفتي، اجتماعي و اخلاقي به بهترين وجه تشريح شده و در فرايند ارتباط گيري مخاطب با متن توليدي اختلالي پديد نيامده است.