مطالعه‌ي تطبيقي شيوه‌ي روايت در فيلم‌هاي ساختار زماني نو و نگارگري ايراني (نمونه‌هاي موردي: فيلم‌هاي شب روي زمين و كد زمان با شاهنامه و فالنامه طهماسبي)

ساختارهاي زماني نو يا روايت‌هاي مدولار در سينما به‌‌لحاظ شيوه روايت، قواعد عام زماني حاكم بر سينماي كلاسيك را وانهاده‌ و به‌نحو متمايزي به روايت داستان ‌پرداخته‌ است. از سويي ويژگي‌هاي خاص بصري در نگارگري ايراني، ازجمله فضاي چندساحتي تقسيم ‌قاب و نمايش رخدادهاي متعدد به‌طور هم‌زمان، به‌چشم مي‌خورد كه به‌لحاظ ساختاري و شيوه روايت مشابهت‌هايي با فيلم‌هاي مذكور دارد.  هدف اين پژوهش مطالعه شيوه روايت و ويژگي‌هاي بصري فيلم‌هاي ساختار زماني نو و مقايسه‌ آن با ساختار تصويري نگارگري ايراني با تأكيد بر نمونه‌هاي دوره صفوي بوده است. پرسش پژوهش اين است كه چه ويژگي‌هاي مشتركي از نظر شيوه روايت ميان فيلم‌هاي ساختار زماني نو و نگارگري ايراني وجود دارد. چارچوب نظري اين پژوهش براي مطالعه شيوه روايت برپايه پژوهش‌هاي دو نظريه‌پرداز مشهور حوزه روايت در سينما، آلن‌ كامرون و ديويد بوردول، استوار است. نمونه‌هاي مورد مطالعه هم ‌فيلم‌هاي شب روي زمين و كد زمان و نگاره‌هايي از نسخ‌ شاهنامه‌ و فالنامه طهماسبي بوده است. روش تحقيق توصيفي ـ تحليلي و تطبيقي بوده و گردآوري اطلاعات نيز با بهره‌گيري از اسناد مكتوب و مشاهده مستقيم صورت گرفته است. يافته‌ها نشان مي‌دهد به‌لحاظ ساختاري و بصري مشابهت‌هايي ميان فيلم‌هاي مورد مطالعه و ويژگي‌هاي بصري نگاره‌هاي ايراني وجود دارد؛ ازجمله روايت غيرخطي و عدم توالي رويدادها، وجود فضاي چندساحتي و نمايش توأمان زمان‌هاي متعدد، روايت داستان‌هاي درهم‌تنيده به‌طور هم‌زمان با تعدد شخصيت‌ها، تعدد زوايا و منظرهاي چندگانه.