راهكارهاي پيشگيري و كاهش تصادفات، ارزيابي و اولويت‌بندي آنها با مدل‌سازي (مطالعه موردي: اصفهان)

سابقه و هدف: تصادفات وسايل‌نقليه و عابران نتيجه افزايش وسايل‌نقليه بوده كه عدم برنامه‌ريزي براي كاهش آنها موجب خسارات جبران‌ناپذيري خواهد شد. برنامه‌ريزي نياز به مدل‌هاي پيش‌بيني داشته كه تعيين تاثير عوامل براي كنترل هزينه‌ها قبل از اجراء و سنجش و اولويت‌بندي آنها لازم است. خيابان دو طبقه امام خميني (ره) اصفهان در رتبه اول تصادفات شهر اصفهان قرار داشته؛ لذا هدف پژوهش، تحليل راهكارها و تركيب آنها و اولويتبندي براي كاهش و پيشگيري تصادفات و افزايش ايمني با مدل‌سازي، است. روش بررسي: از آمار تصادفات سال 1394 و جمع‌آوري جزئيات به روش ميداني و تعريف راهكارها و مدلسازي در نرم افزار IHSDM كه مختص تحليل ايمني است، استفاده شد. به جهت ملاحظات اخلاقي اطلاعات هويتي افراد درگير در تصادفات توسط پليس ارايه نشد. راهكار‌هاي حذف پارك حاشيه‌اي، كاهش دسترسي، افزايش فاصله و كاهش تعداد اجسام ثابت از لبه سواره‌رو و تركيب آنها، تحليل شدند. در پل امام خميني (ره) افزايش تعداد و عرض خطوط عبور و فاصله گاردريل از لبه سواره‌رو، بررسي شدند. يافته‌ها: لزوم كاليبره كردن نرم افزار IHSDM محرز شد و تحليل نشان داد در صورت اعمال نكردن هيچ راهكاري، تصادفات %6/12 افزايش مي‌يابد. در ميان راهكارهاي تكي و تركيبي در خيابان امام خميني (ره)، حذف پارك حاشيه‌اي و استفاده از 4 راهكار هم‌زمان؛ و در روي پل، افزايش فاصله گاردريل مياني از لبه روسازي بيشترين تاثير را دارد. نتيجه‌گيري: كاربرد مدل‌ها، ارايه راهكارها و بررسي تاثير هر يك و اولويت‌بندي آنها و استفاده از تمام عوامل دخيل در تصادفات در پيشگيري و كاهش تصادفات، محرز است.