سروهاي كهن‌سال ايران (بخش اول)

درخت سرو (Cupressus sempervirens) در ايران با سه واريته مشخص به‌صورت بومي رويش دارد. واريته سرو شيراز درختي مرتفع، هميشه سبز با شاخههاي راست و بالارونده، با تاجي ستوني، واريته سرو ناز تاجي كله قندي كشيده و واريته زربين تاج هرمي بلند دارد، اگرچه رويشگاههاي طبيعي سرو در استان‌هاي مازندران، گلستان، گيلان، فارس و كهگيلويه و بوير احمد وجود دارد ولي به پاس زيبايي و نگاههاي فرهنگي كه بر گونه سرو وجود دارد كاشت آن از قرنها پيش و به‌طور بسيار گسترده طي 50 سال گذشته تقريباً در تمامي استانهاي كشور مرسوم شده است. از واريتههاي سرو پايههاي متعدد كهن‌سال به‌طور عمده در استانهاي فارس و يزد و به تعداد كمتر در استان‌هاي سيستان و بلوچستان، اصفهان، كرمان، قم و كهگيلويه و بويراحمد شناسايي شده است. بررسي انجام شده تا سال 1395 نشان از حضور حدود 100 پايه كهنسال از اين گونه در كشور دارد كه از اين تعداد 56 پايه بازديد و اطلاعات و ويژگي‌هاي آنها ثبت شده است و در مجموع در 10 استان كشور حضور پايه‌هاي كهنسال آن گزارش شده است. در اين مقاله پايههاي كهنسال آن در هفت استان معرفي ميشود. بهيقين در ادامه شناسايي درختان كهنسال در استانهاي بيشتري پايههاي آن شناسايي و در شمارههاي بعد معرفي خواهند شد. تا كنون استان فارس با 22 پايه سرو كهن‌سال بيشترين فراواني را دارد. مسن‌ترين سرو كهن‌سال ايران سرو ابرقو با 4000 سال سن و بعد از آن سروهاي سنگان و گوشه با حدود 3000 سال سن قرار دارند.

no abstract