اثربخشي درمان شناختي رفتاري بر خودكارآمدي در درد، خستگي، اميد به زندگي و افسردگي بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس: يك كارآزمايي باليني

اهداف: پژوهش حاضر به منظور بررسي اثربخشي درمان شناختي رفتاري بر خودكارآمدي در درد، خستگي، اميد به زندگي و افسردگي بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس انجام شد. مواد و روش ها: در يك طرح نيمه‌آزمايشي از نوع پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه كنترل، 68 بيمار مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس به صورت نمونه‌گيري در دسترس از طريق مطب پزشكان مغز و اعصاب، مراكز درماني پزشكي و انجمن بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس خراسان رضوي انتخاب و به طور تصادفي به گروه‌هاي آزمايش و كنترل تقسيم شدند. آزمودني‌ها در گروه آزمايش در ده جلسه هفتگي 2ساعته تحت درمان شناختي رفتاري قرار گرفتند و آزمودني‌هاي گروه كنترل اين درمان را دريافت نكردند. در پيش‌آزمون و پس‌آزمون پرسش‌نامه خودكارآمدي درد، مقياس شدت خستگي، مقياس اميد به زندگي اشنايدر و پرسش‌نامه افسردگي بك ويرايش دوم روي تمام آزمودني‌ها اجرا شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از روش تحليل كوواريانس و آزمون تي در نرم‌افزار SPSS نسخه 24 صورت گرفت. يافته ها: نتايج نشان داد كه درمان شناختي رفتاري به طور معناداري منجر به افزايش خودكارآمدي در درد (001.0=P)، اميد به زندگي (001.0=P) و كاهش خستگي (0.02=P) و افسردگي (003.0=P) در مقايسه با گروه كنترل مي‌شود. نتيجه گيري: درمان شناختي رفتاري در بهبود خودكارآمدي در درد، اميد به زندگي، خستگي و افسردگي بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس مؤثر است.