بررسي آزمايشگاهي تأثير ضايعات شيشه، لاستيك و پلاستيك و تركيب آنها بر روي خواص بتن هاي بازيافتي و بهينه يابي با روش تحليل سلسله مراتبي

در جوامع امروزي كه بارشد روزافزون جمعيت شهرنشيني نيز در حال افزايش مي باشد، نياز‌هاي گوناگون بشر افزايش ميزان توليد ضايعات و زباله را نيز در سرتاسر جهان به همراه دارد كه مشكلات فراواني از جمله بوجود آمدن مشكلات زيست محيطي را در بر دارد. از اين رو توجه به ضايعات و بازيافت آن‌ها كمك شاياني به حفظ محيط زيست مي كند. در ساليان گذشته استفاده مجدد از زباله‌ها و پسماند ‌ها بسيار مورد توجه بوده و از مقبوليت فراواني برخوردار شده است. استفاده از مواد ضايعاتي در بتن از موارد بازيافت اين مواد است كه طي سال‌‌هاي اخير در اين مورد مطالعاتي انجام گرفته است. در اين مقاله استفاده مجدد از ضايعات صنعتي از قبيل شيشه، لاستيك و پلاستيك در ساخت بتن با درصد جايگزيني مختلف از اين مواد و نيز تركيب آن‌ها بعنوان سنگدانه‌‌هاي بتن مورد بررسي قرار گرفته كه با هدف ارائه طرح اختلاط بهينه بتن حاوي اين مواد ضايعاتي آزمايش‌هاي متنوعي بر روي اين نمونه‌ها انجام گرديده است. با توجه به تعدد معيار‌ها براي انتخاب بهترين نوع مواد بازيافتي، با استفاده از روش فرآيند تحليل سلسله مراتبي اولويت و ارزش نسبي مواد بازيافتي تعيين شده است. نتايج بدست آمده نشان مي‌دهد استفاده از تركيب شيشه و پلاستيك در طرح اختلاط بتن مي‌تواند موجب افزايش مقاومت فشاري بتن و كاهش ميزان جذب آب آن گردد.