اثربخشي آموزش معكوس بر تاب‌آوري تحصيلي دانش‌آموزان

هدف اين پژوهش، تبيين اثربخشي آموزش معكوس بر تاب‌آوري تحصيلي دانش‌آموزان دختر پايه يازدهم در درس انسان و محيط‌زيست در سال تحصيلي 98-99 بود. اين پژوهش از نوع شبه‌آزمايشي و از نظر هدف كاربردي است. همه دانش‌آموزان مشغول به تحصيل در پايه يازدهم شهر ري به‌عنوان جامعۀ آماري پژوهش در نظر گرفته شدند. ابتدا يكي از مدارس ناحيه دو شهر ري به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و 60 نفر از دانش‌آموزان پايه يازدهم به روش تصادفي ساده در دو كلاس 30 نفري به‌عنوان گروه «آزمايش» و گروه «كنترل» جايگزين شدند. به‌منظور جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه استاندارد ساموئلز (2004) كه توسط سلطاني‌نژاد و همكاران در سال 1392 هنجاريابي شد به‌عنوان پيش‌آزمون و پس‌آزمون استفاده گرديد. پس از تأييد روايي صوري و محتوايي ابزار توسط اساتيد حوزه علوم تربيتي، پايايي آن از طريق ضريب آلفاي كرونباخ 0.81 محاسبه گرديد. به‌منظور تجزيه‌وتحليل داده‌‌ها از آمار توصيفي همچون شاخص‌هاي گرايش مركز و شاخص‌هاي پراكندگي و آمار استنباطي آزمون لوين براي بررسي مفروضه همساني واريانس‌ها و تحليل كوواريانس چند متغيره (آزمون مانكوا) و تك‌متغيره و آزمون اتا با بهره‌گيري از نرم‌افزارهاي Spss24 استفاده شده است. نتايج تحقيق نشان داد كه آموزش معكوس بر تاب‌آوري تحصيلي دانش‌آموزان تأثير بسزايي دارد، به‌طوري‌كه 0.56 تاب‌آوري تحصيلي دانش‌آموزان دختر پايۀ يازدهم در درس انسان و محيط‌زيست را ارتقاء مي‌بخشد. درنهايت، پيشنهاد مي‌گردد كه مديران مدارس زمينۀ مشاركت معلمان در كارگاه‌هاي راهبردهاي نوين تدريس را فراهم نمايند تا معلمان بتوانند از رويكردهاي نوين تدريس ازجمله آموزش معكوس در كلاس‌هاي درس بهره‌مند گردند.