سياست شادي در تلويزيون جمهوري اسلامي ايران بعد از انقلاب: تحليل كمّي برنامه‌هاي اعياد ملي و مذهبي 1396-1395

موضوع شادي و كنش‌هاي شاد در حوزه عمومي ايراني همواره مورد بحث قرار گرفته است. گذشته از انطباق مصاديق شادي مصطلح ميان فقها،با پروبلماتيك شادي در ادبيات جامعه شناسان ايراني و عامه مردم،در حوزه عمومي ايراني تشيع به دليل خاستگاه تاريخي و هويتي در بسياري از موارد به عنوان شكل‌دهنده كنترل بر شادي دانسته شده است. پنج دال اساسي گفتمان فقهي كه در اشتراك با كنش‌هاي شاد و جشني است موسيقي،رقص،نوشخواري،اختلاط زن و مرد،و بازي و شرط‌بندي هستند. از آن‌جا تلويزيون ايران وضعيتي ويژه در روابط سه‌جانبه ميان دين،دولت و وسايل ارتباط‌جمعي دارد،نگاهي گفتماني به وضعيت شادي در برنامه هاي اعياد مي تواند نسبت گفتماني شادي با حوزه‌هاي اجتماعي را روشن سازد. در ابتدا و براي مشخص شدن ساختار كلي توزيع برنامه‌ها در تلويزيون مي‌توان اين پرسش را مطرح كرد كه در ايامي كه فرهنگ رسمي به عنوان موسم شادي كردن معرفي مي‌كند توزيع برنامه‌ها به لحاظ كمّي چه ساختاري دارد.اين تحليل گونه‌شناسي برنامه‌هاي ايام شاد در تلويزيون را به دست مي‌دهد و علاوه بر اين به نحو آشكاري بيانگر تنوعي ويژه در زيرگروه‌هاي موضوعي مرتبط با امور عمومي و مذهب است. از ديگر ويژگي‌هاي مهم اين كنداكتور درهم‌اميزي موضوع مذهب با موسيقي است. بلحاظ توزيع عمومي/تجاري،تلويزيون در مجموعِ دوشبكه كنداكتوري به شدت قطبي شده دارد. رقيب برنامه‌هايي كه در خوشه مربوط به شادي‌هاي عرفي قرار مي‌گيرند بيش از همه برنامه هاي مربوط به امور عمومي و سياسي است.اين تحليل همچنين مي‌تواند تا حدودي نشان دهد كه در مورد برخي دال‌هاي شادي كنترل و حذف سيستماتيك اتفاق افتاده است.