بررسي گونه‌هاي مختلف عناصر عاميانه و محلّي در اشعار شوريدۀ شيرازي

محمّد تقي شوريده شيرازي(۱۲۷۶-۱۳۴۵ ق) ملقّب به فصيح المُلك از شعراي قرن سيزدهم و نيمۀ اوّل قرن چهاردهم هجري قمري يعني دورۀ بيداري است كه به هنجارگريزي از زبان گذشته دست زده و زبان شعر را به زبان كوچه و بازار و مردم نزديك كرده است. وي زبان عامۀ مردم را برگزيد تا با صميميّت خاص مورد توجه مردم نيز قرار گيرد و توانست در كنار واژه هاي فصيح و ديرينۀ فارسي بويژه واژه‌هاي خراساني و عراقي، از زبان گفتار روزگار خويش، واژه‌هاي عاميانه و مصطلحات محلّي و شيرازي را به امانت گرفته و در اشعار خود با مهارت تمام ذكر كند. واژه هاي پيش پا افتاده و معمول كوچه و بازار كه حتّي شعراي هم زمان وي امكان ورود آن اصطلاحات به شعر را نادرست مي دانستند در شعر شوريده ممزوج و هم‌نشين واژه هاي رسمي شده است. اين جُستار در پي آن است تا با بررسي مصطلحات شيرازي، فرهنگ و بازي‌هاي عاميانه، كنايات محلّي و گاه واژه هاي لُري و تركي منطقۀ فارس در شعر شوريده اين نتيجه را تاييد كند كه يكي از علل مقبوليّت شوريده در نزد عموم، همين نزديكي زبان اين شاعر به زبان تودۀ جامعه است.