تحليل رابطه بين هوش هيجاني ، هوش معنوي دانشجويان و نظريه خلاقيت گيلفورد در فضاهاي آموزشي (مورد كاوي: دانشجويان رشته معماري دانشگاه آزاد اسلامي واحد كرمانشاه)

هدف: پژوهش حاضر بررسي ارتباط هوش هيجاني و هوش معنوي در فضاهاي آموزشي و مولفه هاي نظريه خلاقيت گيلفورد(1967) با رويكرد ارتقاء خلاقيت دانشجويان معماري دانشگاه آزاد اسلامي واحد كرمانشاه مي باشد. روش: اين پژوهش از نظر روش شناسي، توصيفي از نوع همبستگي و به لحاظ هدف، كاربردي است كه جامعه آماري اوليه آن را كليه دانشجويان معماري دانشگاه آزاد كرمانشاه تشكيل مي دهند با مراجعه به جدول مورگان و روش نمونه گيري تصادفي ساده، تعداد 250 نفر از دانشجويان فوق به عنوان جامعه آماري نهايي انتخاب شدند. به منظور گردآوري داده‌ها از پرسشنامه هوش هيجاني ويزينگر (1998)؛ پرسشنامه هوش معنوي آمرام (2008) و پرسشنامه خلاقيت گلديبرك و هيلر (1979) استفاده شد. به منظور تجربه و تحليل داده ها از آمار توصيفي و در سطح آمار استنباطي از آزمونه هايي همچون آزمون كولموگراف اسميرنوف؛ آزمون همبستگي پيرسون و آزمون رگرسيون چندگانه استفاده گرديد. يافته ها: يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه در سطح (p≤0/005)؛ بين مولفه‌هاي خلاقيت گيلفورد و هوش هيجاني و هوش معنوي در فضاهاي معماري با ارتقاء خلاقيت دانشجويان رشته معماري ارتباط معني دار و مستقيمي وجود دارد. نتيجه گيري: نتايج تجزيه و تحليل رگرسيوني آشكار ساخت كه هوش هيجاني و هوش معنوي توانسته اند حدود 29 درصد از واريانس تغييرات ارتقاء خلاقيت دانشجويان را پيش بيني كنند. كه در اين ميان هوش معنوي بيشترين سهم را در اين پيش بيني بر عهده دارد.