تكوين نظريه انگيزه خدمت‌رساني عمومي از منظر روش‌شناسي بنيادين

«انگيزۀ خدمت‌رساني عمومي» از جمله نظرياتي است كه طي دهه اخير به واسطه ترجمه، در حوزه مطالعاتي «ادارۀ امور عمومي» كشورمان مورد توجه قرار گرفته‌است. «جيمز پري» با 30 پژوهش انجام شده در كارنامه تحقيقاتي‌اش، در بازه زماني نزديك به سه دهۀ گذشته، شناخته‌شده‌ترين پژوهش‌گر در اين حوزه است. نظريه‌پردازي او از اين مفهوم تطورات متنوعي داشته است؛ او مفهوم «انگيزۀ خدمت‌رساني عمومي» را ابتدا به معناي «زمينۀ يك فرد جهت پاسخ به انگيزه‌هايي كه اصولًا يا منحصرًا ريشه در نهادها و سازمان‌هاي بخش عمومي دارد»، تعريف كرد و سپس، آن را «جهت‌گيري يك فرد به سمت ارائۀ خدمات به مردم با هدفِ نيكي كردن به جامعه انساني» دانست و در واقع، «انگيزۀ خدمت‌رساني عمومي» را به افراد شاغل در بخش خصوصي نيز تعميم داد. پري در سير تطوّر نظريۀ خود، در آخرين پژوهش نظري، جهت شكل‌دهي به نظريۀ خويش، تحليلي جامعه‌شناختيروان‌شناختي از مفهوم انگيزش ارائه داده‌است. در اين پژوهش، جهت تحقق مواجهه‌اي صحيح با اين نظريه و دركي درست از مسئله آن، با استمداد از «روش‌شناسي بنيادين» و بر اساس مكتوبات منتشر شده توسط اين نظريه‌پرداز و نيز با توجه به آنچه كه پري، خود بدان تأكيد داشته يا اشاره كرده، زمينه‌هاي معرفتي و غيرمعرفتي شكل‌دهنده نظريه مورد بررسي قرار گرفت. نتايج بيانگر آن است كه مهم‌ترين زمينه‌هاي معرفتي و غيرمعرفتي اين نظريه عبارتند از: نظريۀ «هويّت» استرايكر، افول اعتماد عمومي نسبت به دولت فدرال آمريكا، بحران بي‌صدا در خدمت‌رساني كشوري دولت فدرال، گرايش مذهبي و مرام دموكرات‌مآبانۀ پري.