مطالعه ميداني اثر حالت هاي مختلف بهره برداري از توربين هاي گازي و سيستم احتراق اضافه بر عملكرد يك نيروگاه سيكل تركيبي واقعي

سيستم احتراق اضافه يكي از روش ‌هاي مرسوم براي جبران كمبود انرژي حرارتي ارسال شده توسط توربين‌هاي گازي و افزايش توان توليدي واحدهاي سيكل تركيبي است. هزينه پايين سرمايه ‌گذاري نسبت به ميزان افزايش توان توليدي، موجب شده است كه طراحان تشويق به استفاده از اين روش در نيروگاه ‌هاي فوق شوند. در اين مقاله به بررسي ميداني تغييرات عملكرد يك واحد سيكل تركيبي واقعي در حالت ‌هاي مختلف بهره‌ برداري از توربين ‌هاي گازي، با در نظر گرفتن وجود يا عدم وجود سيستم احتراق اضافه از ديدگاه انرژي و اگزرژي پرداخته شده است. بررسي‌ ها نشان مي‌ دهد كه در تمامي حالات بهره‌ برداي موضوع تحقيق، مكانيزم احتراق اضافه موجب افزايش توان توليدي تا مقادير 26.3MW، افزايش راندمان انرژي سيكل بخار در حدود 2.43% مي ‌گردد ولي اين سيستم بر راندمان انرژي و اگزرژي كل سيكل تركيبي تأثير منفي دارد. به ‌گونه‌ اي كه در بدترين حالت مورد مطالعه، مقدار 1.7% افت در راندمان انرژي و 1.13% افت در راندمان اگزرژي سيكل تركيبي بوقوع پيوست. همچنين مشخص شد، بهره‌ برداري از نيروگاه در بارهاي جزئي موجب افزايش قابل توجه تخريب اگزرژي در سيكل مي‌ گردد كه حتي افزايش راندمان ‌هاي انرژي و اگزرژي سيكل بخار در اثر استفاده از سيستم احتراق اضافه، قادر به جبران آن نمي ‌باشد.