بررسي روابط سياسي نظام‌شاهيان دكن با دولت صفويه (با تأكيد بر نقش شاه‌طاهر ديوانسالار ايراني)

در زمان حكومت صفويه مذهب تشيع در شبه جزيرۀ دكن گسترس يافت و برخي از سلاطين آن منطقه به دليل اشتراك مذهب روابط سياسي خوبي با دولت صفويه برقرار كردند. مهاجرت شيعيان ايراني به دكن از نيمۀ قرن هشتم هجري قمري افزايش چشمگيري داشت و در قرن دهم و يازدهم هجري قمري به اوج خود رسيد. يكي از مهاجراني كه نقش تعيين كننده اي در تحكيم روابط سياسي نظام شاهيان با دولت صفويه داشت، شاه طاهر بود. هدف از پژوهش حاضر، بررسي نقش شاه طاهر و عوامل اين ارتباط و تأثير و تأثرات آن در دو دولت است. نگارندگان با روش توصيفيتحليلي و گردآوري اطلاعات به روش پژوهشي و كتابخانه اي مي كوشند تا نقش شاه طاهر را در رواج مذهب تشيع و تحكيم روابط سياسي بين دو دولت تبيين كنند. پرسش مهمي كه در اين تحقيق عنوان مي شود اين است كه ديوانسالاران ايراني از جمله شاه طاهر چه نقشي در تحكيم روابط نظام شاهيان با دولت صفويه داشتند؟ اگرچه نظام شاهيان در ابتدا برخلاف عادل شاهيان و قطب شاهيان ارتباطي با ايران و خاندان صفويه نداشتند و درواقع از مهاجران ايراني كه به جنوب هند مهاجرت كردند، نبودند؛ اما با وجود اين مهاجرت شاه طاهر باعث ايجاد و توسعۀ روابط سياسي و فرهنگي آن ها با صفويه شد. اگرچه دولت نظام شاهي نسبت به ديگر دولت هاي شيعه مذهب جنوب هند با تأخير قابل توجهي به مذهب تشيع گرويد، اما طرز تلقي آنان از تشيع به صفويان نزديك تر بود و همين نكته موجب ارتباط خاص حكومت صفوي در دورۀ شاه طهماسب با حكومت نظام شاهي گشت. بنابراين مي توان گفت كه عامل مذهب نقش كليدي در تحكيم روابط صفويه با نظام شاهيان ايفا مي كرد و سبب ساز اين نزديكي مذهبي، ديوان سالار ايراني شاه طاهر بود. درواقع مهاجرت ديوان سالاران ايراني به جنوب هند سبب گسترش تشيع در اين منطقه شد و شاه طاهر نيز با تأثيرگذاري بر پادشاه نظام شاهيان سبب رسمي شدن مذهب تشيع در اين منطقه و آغاز تحكيم روابط ميان صفويه و نظام شاهيان شد.