دسترسي به خدمات توانبخشي: حقي در شمار حقوق بشر

آسيب‌هاي مختلف جسمي، رواني و اجتماعي بنا به علل گوناگون مي‌تواند مردمان در معرض آن را با چالشي بيش از تهديد سلامتي مواجه سازد. چالشي كه به‌رغم درمان‌هاي اوليه و اقدامات پزشكي ممكن است همچنان زمينه‌هاي بازگشت فرد به جامعه را فراهم نسازد و نياز به مجموعه اقداماتي به‌منظور بازگشت به زندگي عادي وجود داشته باشد. موضوعي كه از آن با نام توانبخشي ياد مي‌كنند كه در چارچوب علوم توانبخشي پيوند نزديكي با معلوليت يافته است. به‌رغم پيشرفت‌هاي علم توانبخشي در چند دهه اخير، از منظر حقوقي و به‌ويژه رويكرد حقوق بشري شاهد خلأهاي قانوني در خصوص مقوله توانبخشي هستيم. ازاين‌رو، مقاله پيش‌رو با هدف تبيين نگاه حقوق بشري به توانبخشي، با درنظر گرفتن اين فرضيه كه دسترسي به خدمات توانبخشي يك حق بشري است، با نگاهي توصيفي تحليلي به اين پرسش اصلي كه آيا دسترسي به خدمات توانبخشي را مي‌توان به‌عنوان يك حق بشري مستقل شناسايي كرد؟ پاسخ گفته است كه دسترسي به خدمات توانبخشي حقي در شمار حقوق بشر است.