بررسي عوامل مؤثر در ارزيابي آمادگي شغلي خلبانان مسافربري براي پرواز

زمينه: حوادث هوايي رخ داده ناشي از ناآمادگي خلبانان در پرواز بيانگر ضعف موجود در زمينه ارزيابي اين آمادگي توسط شركت ها و سازمان هاي هواپيمايي در سطح جهان مي باشد. اين امر سبب شده كه در سال هاي اخير روان شناسان به صورت تخصصي به انجام پژوهش هاي كمي و كيفي در اين زمينه مشغول شوند. هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسي عوامل مؤثر در ارزيابي آمادگي شغلي خلبانان مسافربري براي پرواز بود. روش: اين پژوهش براساس رويكرد كيفي و به روش تحليل مضمون انجام شد. جامعه مورد مطالعه، كليه خلبانان يك شركت هواپيمايي در شهر تهران در سال 1398 بودند كه طي نمونه‌گيري هدفمند و در راستاي كسب اشباع نظري در پاسخ به سؤالات مصاحبه، مجموعاً با 10 نفر از آنها مصاحبه نيمه ساختاريافته انجام گرفت. نهايتاً داده‌هاي بدست آمده، طبقه‌بندي شدند و كدگذاري انجام شد. يافته ها: تحليل يافته‌هاي موجود منجر به شناسائي 3 عامل اصلي مؤثر در ارزيابي آمادگي شغلي خلبانان مسافربري گرديد كه شامل نشانه هاي مبين ناآمادگي پرواز خلبانان مسافربري، عوامل مؤثر بر نحوه ارزيابي آمادگي پرواز خلبانان مسافربري و نشانه‌هاي مبين نارضايتي شغلي خلبانان مسافربري مي باشند. نتيجه گيري: اين پژوهش نشان داد عواملي همچون تفاوت‌هاي فردي بر چگونگي ارزيابي پيش از پرواز خلبانان مؤثر است؛ همچنين آنچنان كه از نتايج پيداست نگرش قهري شركت‌هاي هواپيمايي در رابطه با مسائل روانشناختي خلبانان مي بايست تغيير يابد.