مقايسه اثربخشي درمان شناختي - وجودي و درمان متمركز بر شفقت به شيوه گروهي بر بهزيستي روانشناختي زنان مطلقه سرپرست خانوار

زمينه: مطالعات مداخله اي مختلفي با هدف ارتقاء شاخص هاي سلامت روان زنان مطلقه سرپرست خانوار انجام شده است، اما پژوهشي كه به مقايسه اثربخشي درمان شناختي-وجودي و درمان متمركز بر شفقت بر بهزيستي روانشناختي زنان مطلقه سرپرست خانوار پرداخته باشد، مغفول مانده است. هدف: اين پژوهش با هدف مقايسه اثربخشي درمان شناختي-وجودي و درمان متمركز بر شفقت به شيوه گروهي بر بهزيستي روانشناختي زنان مطلقه سرپرست خانوار انجام شد. روش: اين پژوهش از نوع شبه آزمايشي و با استفاده از طرح پيش آزمون - پس آزمون-پيگيري با گروه گواه انجام شد. جامعه پژوهش متشكل از تمامي زنان مطلقه سرپرست خانوار كميته امداد امام خميني (ره) منطقه 19 شهر تهران در سال 1398 بودند. نمونه اين مطالعه 36 زن بودند كه به شيوه نمونه گيري هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفي در دو گروه آزمايشي و يك گروه گواه (هر گروه 12 نفر) قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه بهزيستي روانشناختي ريف (1989) بود. براي گروه آزمايشي اول، درمان شناختي-وجودي (‌كيسان، 2004، 2009) و براي گروه آزمايشي دوم درمان متمركز بر شفقت (گيلبرت، 2009، 2014) در 8 جلسه 120 دقيقه اي برگزار گرديد، اما گروه گواه مداخله اي دريافت نكرد. براي تحليل داده ها از آزمون هاي تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر و تعقيبي بونفروني استفاده گرديد. يافته ها: نتايج حاكي از آن بود كه درمان شناختي-وجودي و درمان متمركز بر شفقت باعث افزايش بهزيستي روانشناختي و مؤلفه هاي آن (پذيرش خود، رابطه مثبت با ديگران، خودمختاري، زندگي هدفمند، رشد شخصي، تسلط بر محيط) در پايان مداخلات و دوره پيگيري شده بودند. همچنين درمان شناختي-وجودي در مقايسه با درمان متمركز بر شفقت اثربخشي بيشتري در افزايش بهزيستي روانشناختي و مؤلفه هاي آن داشت (0/01 p). نتيجه گيري: با توجه به نتايج به دست آمده توصيه مي گردد روانشناسان و مشاوران از اين دو رويكرد درماني جهت كاهش مشكلات روانشناختي زنان سرپرست خانوار استفاده نمايند.