اثربخشي تصويرسازي ذهني دستوري و باز پردازش بر توانايي هاي شناختي، تحمل آشفتگي و علائم اختلال وسواس ناخودداري زنان

زمينه: اختلال وسواس ناخودداري يكي از شايع‌ترين و ناتوان‌كننده‌ترين اختلالات روانشناختي است. پژوهش هاي زيادي به بررسي اثربخشي درمان هاي شناختي رفتاري و نسل سوم بر بهبود اختلال وسواس پرداخته‌اند، اما مسئله اصلي اين است كه درمان هاي نوين از جمله تصويرسازي ذهني دستوري و باز پردازش بر اختلال وسواس زنان تأثير دارد؟ هدف: اين پژوهش با هدف اثربخشي تصويرسازي ذهني دستوري و باز پردازش بر توانايي هاي شناختي، تحمل آشفتگي و علائم اختلال وسواس ناخودداري در زنان انجام شد. روش: پژوهش حاضر نيمه آزمايشي است. طرح نيمه آزمايشي پژوهش حاضر پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با گروه گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش را كليه زنان 20 تا 45 ساله شهر كرمانشاه در سال 1397 تشكيل دادند. نمونه پژوهش 40 نفر از زنان 20 تا 45 ساله بودند كه به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند و به‌صورت تصادفي در گروه هاي آزمايشي و گواه گمارده شدند. براي جمع آوري داده ها از مصاحبه باليني ساختاريافته، مقياس وسواس ناخودداري ييل براون گودمن (1986)، پرسشنامه توانايي هاي شناختي نجاتي (1392) و مقياس تحمل آشفتگي سيمونز و همكاران (2005) استفاده شد. گروه آزمايشي 12 جلسه 90 دقيقه اي تصويرسازي ذهني دستوري و باز پردازش مبتني بر روي آورد اوشا و موران (2019) را به‌صورت هفته اي يك‌بار دريافت كردند و گروه گواه مداخله اي دريافت نكرد. داده ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس آميخته با اندازه گيري مكرر تحليل شدند. يافته ها: نتايج حاصل از تحليل واريانس آميخته با اندازه گيري مكرر نشان داد كه تصويرسازي ذهني دستوري و باز پردازش بر كاهش مشكلات شناختي و علائم وسواس ناخودداري و افزايش تحمل آشفتگي مؤثر است (0/001 ge;P). نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي اين تحقيق و با توجه به اينكه الگوي درﻣﺎني تصويرسازي ذهني دستوري ﺑﺮ تصاوير، اﺣﺴﺎﺳﺎت، خاطرات آزاردهنده و بازسازي شناختي متمركز است مي توان از آن به‌عنوان يك مداخله اثربخش در كنار ساير مداخلات درماني براي بيماران مبتلا به وسواس ناخودداري استفاده كرد.