روايتها از جنبش جنگل؛ مطالعه اي بين بازماندگانِ مشاركت كنندگان در جنبش جنگل

پژوهش حاضر نحوه برساخت روايتها از جنبش جنگل در بين بازماندگاِنِ افراد درگير در اين جنبش را بررسي م يكند. مباني نظري، نظريات  «حال گراِيِ» هابسباوم، «كادرهاي اجتماعيِ» هالبواكس و نظريات شاومن، لارسون و ليزاردو است. روش اين پژوهش، روشِ «پژوهِشِ روايت» است. جمعيت مورد مطالعه ، شامل بازماندگاِنِ كساني است كه به نوعي در جنبش جنگل مشاركت داشتند. تعداد 62 نفر از افراد فوق به عنوان نمونه انتخاب و با آنان مصاحبه شد، متن مصاحبه ها با روش تحليلِ محتواي مضموني بررسي شد. يافته ها بيانگر «قومي شدن روايتها از جنبش جنگل» و غيريت سازي در جريان روايتگري از اين واقعه در بين قوميت گيلك بود. گيلك ها روايتي واحد و قوميتي و در مقابل، تالش ها روايتي غيرقوميتي و متكثر از جنبش جنگل داشتند. تأثيرگذاري تحصيلات بر شكل گيرِيِ شكاف درو ننسلي در امر يادآورِيِ جنبش جنگل از ديگر يافته ها بود. افرادِ با تحصيلات بالا در بستري «ملي بين المللي»با رويكردي «جامع و تاريخي»، و افرادِ با تحصيلات پايينتر در بستري «محلي – قومي»با رويكردي «مذهبي» اين جنبش را به  خاطر مي آوردند. روايتهاي دستۀ نخست بر ماهيت روشنفكرانه و متجددانۀ جنبش و روايت دستۀ دوم بر ماهيت مذهبي آن تأكيد داشت. همچنين افراد با تحصيلات پايين تر در چارچوب سياست حافظۀ رسمي و افراد با تحصيلات بالاتر در قالب حافظۀ جمعيِ مقاومت، جنبش جنگل را به خاطر مي آوردند.