شناسايي و رتبه‌بندي عوامل مؤثر بر نوآوري در دانشگاه‌ها از نظر اعضاي هيأت ‌علمي (مورد مطالعه دانشگاه اميركبير)

مقاله حاضر با هدف شناسايي و رتبه‌بندي عوامل مؤثر بر نوآوري در دانشگاه اميركبير انجام شده است. روش پژوهش از نظر هدف كاربردي و از منظر گردآوري داده‌ها توصيفي همبستگي از نوع مدل‌يابي معادلات ساختاري است. جامعه آماري پژوهش، كليه اعضاي هيأت ‌علمي دانشگاه اميركبير در 22 دانشكده به تعداد 983 نفر بوده كه با استفاده از فرمول نمونه‌گيري كوكران، حجم نمونه‌اي به تعداد 276 نفر به شيوه‌ نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب گرديد. جهت شناسايي عوامل مؤثر بر نوآوري در دانشگاه‌ها از طريق پيشينه پژوهش‌هاي انجام‌شده و مباني نظري در سازمان‌هاي آموزشي (دانشگاه‌ها) و غيرآموزشي سيزده عامل (رهبري، مديريت دانش، توانمندسازي سرمايه انساني، ساختار دانشگاه، فرهنگ دانشگاه، مأموريت و استراتژي، سازمان يادگيرنده، انگيزش، محيط دانشگاه، فناوري اطلاعات و ارتباطات برنامه درسي، ارتباطات و تعاملات، كارآفريني دانشگاهي) شناسايي شد. سپس عوامل بر مبناي ادبيات پژوهش به سه دسته سازماني، انساني و فراسازماني دسته‌بندي شد. به‌منظور گردآوري داده‌ها از پرسشنامه محقق ساخته 78 گويه‌اي استفاده شد كه ضريب آلفاي كرونباخ براي عامل‌هاي زيربنايي ابزار 82.3 به‌دست‌آمد. جهت بررسي روايي پرسشنامه نيز از تحليل عاملي تأييدي مرتبه اول و دوم استفاده شد. نتايج پژوهش نشان داد: 1 مدل كلي پژوهش با استفاده از تحليل عاملي تأييدي با ده عامل فرهنگ، ساختار، رهبري، فناوري اطلاعات و ارتباطات، مديريت دانش، مهارت‌هاي فردي، مهارت گروهي، روابط بين‌الملل، ارتباط با دانشگاه‌هاي ديگر و ارتباط با صنعت مورد برازش قرار گرفت. 2 همه نشانگرها به‌طور معني‌داري با عامل زيربنايي خود مرتبط هستند و مدل اندازه‌گيري طي ارزيابي شاخص‌هاي جزئي مطلوب است. 3 جهت رتبه‌بندي عوامل مؤثر بر نوآوري در دانشگاه از آزمون فريدمن استفاده شد. آماره خي دو نشان مي‌دهد كه بين ميانگين‌هاي رتبه‌اي تفاوت معناداري در سطح 0.05 وجود دارد.