دلايل و زمينه‌هاي تنهازيستي زنان تهراني: خانه‌اي از آن خود

در گذشته، تنهازيستي به ندرت، انتخاب افراد براي زندگي ‌شان بود و اكثر كساني كه تنها زندگي مي ‌كردند سالمندان و يا جواناني بودند كه به دليل شرايطي ناخواسته مجبور به زندگي انفرادي شده‌ اند. در حالي كه پژوهش‌ ها و آمارها، خبر از افزايش قابل توجه تعداد خانوارهاي يك نفره در سنين جواني و ميان‌سالي دارد كه به اختيار و آزادانه اين سبك زندگي را انتخاب كرده‌اند. اين پژوهش به دنبال فهم دلايل و زمينه‌هاي انتخاب تنهازيستي دختران هرگز ازدواج نكرده شهر تهران است. به همين منظور با رويكرد پديدارشناختي، اطلاعات 13 زن هرگز ازدواج نكرده بالاي 40 سال ساكن شهر تهران كه به صورت اختياري زندگي يك‌نفره (تنهازيستي) را برگزيده‌ اند گردآوري شده است. اين تعداد نمونه به روش نمونه‌ گيري هدفمند انتخاب و با آنها مصاحبۀ عميق شده است. يافته‌ها نشان داده است كه عوامل متعددي چون تحصيلات، اشتغال و مهاجرت تسهيل ‌كننده تنها زيستي است اما اغلب اين عوامل بر مدار خانواده مي‌گردد. از سويي ديگر اين دختران دلايلي چون كسب مهارت و خودساختگي، رها شدن از قواعد و چارچوب هاي خانواده و احساس آسودگي و راحت بودن را بيان كرده‌اند كه در مجموع به نظر مي‌رسد كه تنها زيستي فرصتي جديد براي متفاوت بودن و داشتن خانه‌اي از آن خود براي آنها فراهم ساخته است، به گونه‌اي كه در برابر مجردماندن كمتر به پرسش كشيده شود و در عين حال موقعيت‌هاي جديدي براي زيستن آنان فراهم سازد. نتايج دلالت بر آن دارد كه نقش خانواده در انتخاب تنهازيستي متفاوت و دوگانه بوده است. شرايط خانوادگي و فضاي فرهنگي حاكم بر آن گاهي در تضاد و مخالفت با مستقل شدن دختران مجرد و در برخي مواقع نيز حمايت ‌گرانه و زمينه ‌ساز بوده است. اما آنچه براي زنان تنهازيست اهميت داشته، حفظ ارتباط و صميميت با خانواده در بعد از زمان ترك خانواده بوده است.