اندازه نمونه بهينه براساس تابع هزينه در مدل سانسور فزاينده نوع دو

امروزه استنباط براساس نمونه‌ هاي سانسور شده توسط پژوهش ‌گران زيادي مورد مطالعه قرار گرفته است. يكي از معمول‌ ترين روش‌ هاي سانسور، سانسور فزاينده نوع دو از راست است. در اين روش از سانسور، n واحد در آزمايش قرار مي ‌گيرند و در زمان از كارافتادگي هر واحد تعدادي از واحدهاي باقيمانده از آزمايش خارج مي‌شوند. اين كار ادامه مي‌يابد تا به ازاي يك مقدار از قبل تعيين شده مانند m، زمان‌هاي از كارافتادگي m واحد ثبت شوند و سپس آزمايش خاتمه مي ‌يابد. براي تعيين بهترين تعدادي كه در ابتدا براي واحدهاي تحت آزمايش قرار مي‌گيرند معيارهاي متفاوتي مي‌توان در نظر گرفت كه يكي از مهم‌ترين آن‌ها معيار هزينه است. در اين مقاله با در نظر گرفتن تابع هزينه و توزيع وايبل براي طول عمر داده‌هاي مورد بررسي و طرح‌هاي سانسور مختلف، به تعيين بهترين مقدار براي اندازه نمونه اوليه يعني n پرداخته مي‌شود. به‌منظور ارزيابي نتايج بدست آمده يك مثال عددي براساس داده‌هاي واقعي ارائه شده‌‌ است.