چارچوب شناسايي، تحليل و بررسي قرارگاه‌هاي رفتاري در طراحي فضاهاي مسكن- نمونه موردي منطقه فرهنگ‌شهر شيراز

كيفيت ساماندهي رفتاري بر فضا و نحوه ساماندهي فرم ها اثرگذار است، لذا شناخت الگوهاي رفتاري، باعث افزايش آگاهي معماران نسبت به ميزان پاسخگويي شيوه طراحي به نيازهاي رفتاري كاربران مي گردد و كه نتيجه اين آگاهي رويكرد منطقي و غير كليشه اي در طراحي است. لذا اين پژوهش به بررسي، شناسايي و تحليل قرارگاه‌هاي رفتاري در فضاي مسكوني مي پردازد. ميزان تطابق طراحي فضايي در كاربري مسكوني كنوني با نيازمندي هاي فضايي در زندگي روزمره اين پرسش را مطرح مي كند كه معماري معاصر ايران تا چه ميزان توانسته است فضايي مناسب خواست ها و تمايلات رفتاري انسان امروزي را طراحي كند. اين پژوهش  توصيفيتحليلي بوده و با استفاده از بررسي غيرمداخله‌گرانه نمونه‌هاي عيني، به همراه كاربست ابزارهاي محقق‌ساخته شامل جدول‌هاي شناسايي قرارگاه‌هاي رفتاري و مشخصات ترسيم‌ شده توسط كاربران، اطلاعات را جمع‌آوري مي‌نمايد. يافته‌هاي اين پژوهش به شناخت قرارگاه‌هاي رفتاري، شبكه‌ي الگوهاي مكانرفتار و خصوصيات و ويژگي‌هاي زماني و مكاني آن‌ها مي انجامد. اين پژوهش در پي شناخت شاخصه‌هاي مكانرفتار، فهم صحيح و واقع‌نگرانه‌اي از شبكه رفتار فضايي، بررسي ميزان تداخل قرارگاه‌هاي رفتاري و شدت و ضعف و اثرگذاري آن در فضاي خانه‌هاي امروزي در منطقه فرهنگ‌شهرشيراز است. نتايج پژوهش به ارائه روشي جهت پاسخ بهينه فضايي به رفتارهاي دلخواه و درخور زيستي مي ا نجامد.