تاثير فرم در معناي مكان آموزشي بر اساس نظريه وندر كليس و كارستون(مطالعه موردي: مدارس شهر تبريز)

مدارس به عنوان فضاي آموزشي از ديرباز نقش پر رنگي را در جامعه داشته اند و ويژگي هاى معمارى آنها، در كنار ديگر ويژگي هاى محيطي، عواملي بر ايجاد معناي مكان بوده كه در اين ميان مي توان از فرم به عنوان يكي از اين عوامل نام برد. هدف اين تحقيق تحليل و بررسي نقش فرم در جهت دهي معناي مكان آموزشي و مقايسه آن در گذر زمان بر روي مدارس تبريز مي باشد. اين پژوهش از تحقيقات كاربردي و از منظر ماهيت، در مجموعه پژوهش‌هاي كيفي قرار گرفته است. روش تحقيق از نوع توصيفيتحليلي بوده و شيوه جمع‌آوري اطلاعات به صورت كتابخانه‌اي و پيمايش‌هاي ميداني مي‌باشد. ابتدا با كمك مباني نظري – بر‌اساس نظريه وندركليس و كارستون  جايگاه فرم را به عنوان يكي از مولفه‌هاي تاثيرگذار در معناي مكان مشخص نموده و با تكنيك تحليليمقايسه‌اي به بررسي نمونه‌هاي موردي مي‌پردازد. نتايج حاكي از آن است كه با گذشت زمان ؛ مدارس معاصر نسبت به مدارس سنتي و تاريخي بخاطر تغيير فرم  معناي محيطي خود را از دست داده اند و بيشتر به صنعتي سازي براساس فرم هاي ثابت پيش مهندسي گرايش پيدا كرده اند؛ و نتايج نشان داد فرم در ايجاد معناي محيطي و مكاني  نقش و تاثير مهمي دارد.