نقش واسطه اي خودشناسي انسجامي در رابطه ميان جو عاطفي خانواده و خودكنترلي دانش‌آموزان متوسطه شهرستان نقده

نوجواني به منزلۀ دوره اي تحولي در فرايند رشد انسان ممكن است با آسيبهاي متعدد همراه باشد. خودكنترلي در حكم توانايي فرد در كنترل رفتار و احساسات، مي‌تواند از اهميتي خاص در دوره نوجواني برخوردار باشد. هدف اين پژوهش تعيين نقش واسطه‌ اي خودشناسي انسجامي در رابطه ميان جو عاطفي خانواده و خودكنترلي دانش‌آموزان دوره دوم متوسطه شهرستان نقده بود. اين پژوهش از نظر روش، توصيفي و از نوع مدل سازي معادلات ساختاري بود. جامعۀ آماري پژوهش همۀ دانش‌ آموزان دورۀ دوم متوسطه شهرستان نقده در سال تحصيلي 981397 بودند كه از ميان آنها، 351 نفر به روش نمونه‌ گيري تصادفي خوشه‌ اي انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده ‌ها شامل مقياس خودشناسي انسجامي قرباني و همكاران(2008)، پرسشنامه جو عاطفي خانواده هيل ‌برن (1964) و پرسشنامه خودكنترلي تانجني و همكاران (2004) بود. تجزيه و تحليل داده‌ها با روش مدل معادلات ساختاري در برنامه PLS3 انجام شده است. يافته‌ها نشان ‌دهندۀ ارتباط مثبت و معنا‌دار متغير جو عاطفي خانواده با خودشناسي انسجامي و خودكنترلي در گروه نمونه بوده است. همچنين مشخص شد كه خودشناسي انسجامي، در رابطه ميان جو عاطفي خانواده و خودكنترلي داراي نقش ميانجي است. نتايج پژوهش نشان داد كه ميزان خودكنترلي دانش آموزان تا حدود زيادي به جوعاطفي خانواده و خودشناسي انسجامي همبسته است. بر اساس نتايج حاصل پيشنهاد مي‌ شود تا در مداخلات مربوط به خودكنترلي و خودشناسي در نوجوانان به جو عاطفي خانواده پرداخته شود.