رابطۀ علّي انسجام و تعارض خانواده با رضايت از مدرسه با ميانجيگري خودكارآمدي در دانش آموزان دختر دورۀ ابتدايي

هدف مطالعه حاضر بررسي مدل ساختاري انسجام و تعارض خانواده با رضايت از مدرسه در دانش‌آموزان دختر دوره ابتدايي با تأكيد بر نقش ميانجيگر خودكارآمدي بوده است. جامعه مورد پژوهش، همۀ دانش آموزان دختر پايه پنجم و ششم مدارس دوره ابتدايي شهر خرم آباد در سال 98-1397 بود كه با استفاده از روش نمونه ‌گيري تصادفي خوشه اي 300 نفر به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. بر اساس دستورالعمل هو و بنتلر (1999) به ازاي هر متغير 15 نفر انتخاب و 28 پرسشنامه به دليل ناقص بودن كنار گذاشته شدند. در نهايت نمونه به 272 مورد تقليل يافت. داده ‌ها با استفاده از مقياس جو خانواده موس و موس (1986)، پرسشنامه خودكارآمدي براي كودكان (موريس، 2001) و مقياس چندبعدي رضايت از زندگي دانش آموزان هوبنر (2001) گردآوري شدند. مدل معادلات ساختاري به مثابه يك روش آماري براي تحليل داده‌ ها به كار برده شده است. نتايج نشان داده كه انسجام و تعارض خانواده با رضايت از مدرسه رابطه معنادار داشته اند. همچنين آزمون ميانجيگري به وسيله روش بوت استرپ نشان ‌دهندۀ معناداري نقش ميانجيگر خودكارآمدي در رابطه انسجام و تعارض خانواده با رضايت از مدرسه بود. در تبيين يافته‌ها مي‌توان گفت كه وقتي فرزندان ادراكي صميمانه و بدون كنترل و حفاظت از رابطه با والدين خود داشته و داراي خانواده منسجمي باشند، از طريق باور به توانايي خويش در جهت موفقيت در زمينه ‌هاي تحصيلي، هم رضايت و خرسندي از زندگي تحصيلي و هم كنترل‌ پذير بودن پيامد اعمال خويش را تجربه خواهند كرد. ازآنجايي‌كه دانش‌ آموزان خودكارآمد تلاش و زمان بيشتري براي كار و مطالعه صرف مي كنند، نتايج تحصيلي بهتر و در نتيجه رضايت بيشتري از مدرسه دارند.