مروري انتقادي بر نوع مواجهه علامه طباطبايي در تفسير با تكيه بر عصمت انبيا

علامه طباطبايي در مقدمه تفسيرالميزان بر اين باور است كه شماري از مفسران قرآن كريم، عقايد كلامي خود را بر آيه هاي قرآني تحميل كرده، وآن چه كه با عقايد مذهبي آنان ناسازگار نموده است، به تأويل برده اند، و در حقيقت، نمي توان چنين تبييني را تفسير نام نهاد. حال اين پرسش مطرح است كه آيا علامه، با وجود هشدار ديگر ان از فرو غلطيدن در دام پيش فرض ها، خود در مواجهه با پيش انگاره عصمت انبيا، چگونه با آيات موهم عدم عصمت برخورد كرده است؟ نظريه كلي نگارنده در خصوص نوع برخورد علامه با چنين آياتي، آن است كه وي در تبيين خويش، با پايبندي به نظريه عصمت حداكثري، آيات ناسازگار با اين نظريه را با تحليل هاي واژه شناختي، يا با كلي گويي هاي عقلاني و يا با رمزانگاري آيات مربوطه، راه توجيه و تأويل را برگزيده، و گاهي نيز، از بررسي دقيق آيه ها روي برتافته است. علامه در برخورد با اين آيات،كوشش كرده است تا با تحليل هاي عقلاني و بهره گيري از روش تفسيري قرآن به قرآن، تزاحم ظاهري ميان پيش فرض عصمت مطلق انبيا و ظواهر آيات موهم عدم عصمت را به گونه اي علاج كند. روش تحقيق در اين رساله، تحليلي – انتقادي بوده، و از منابع كتابخانه اي بهره جسته است.