قواعد كلي حاكم بر حالات معنوي صادق در قرآن و سنت

حالات معنوي، حالات دروني انسان ها هستند كه به نحوي به امور معنوي مرتبط اند و به شكل شناخت، عاطفه يا رفتار نمود مي يابند. معنويت در دوره كنوني، مقيد به دين دانسته نمي شود و اشكال بدعت آميزي از آن هم عرضه شده است، لذا بسياري از اين حالات، شبه معنوي (غيرصادق) هستند و در صورت نشناخته ماندن، براي فرد و جامعه مشكلاتي را به وجود مي آورند؛ بنابراين، در اينجا با روش توصيفي تحليلي انتقادي و به كمك متون قرآن و حديث به معرفي قواعد كلي حالات معنوي صادق و معيارهاي تشخيص آنها پرداخته شده است و نتايج زير به دست آمد: 1) حالات معنوي صادق، يقيناً الهي اند. 2) در چارچوب دين (شريعت) هستند؛ 3) در چارچوب حالات معنوي معصومان عليهم السلام مي باشند؛ 4) حالات معنوي صادق قابل ايجاد، تقويت و سركوبند؛ 5) داراي مراتب اند؛ 6) برخي، داراي نمودهاي بيروني مي باشند؛ 7) كشف صحت حالات معنوي نياز به نشانه جويي دارد