اثر تمرين با آينه بر تعادل بيماران سكته مغزي مزمن

هدف: سكته مغزي شايع ترين بيماري ناتوان كننده نورولوژيك در بزرگسالان است كه باعث آسيب به سيستم هاي حسي، حركتي و ادراكي مي شود. هدف از پژوهش حاضر بررسي تاثير هشت هفته تمرين با آينه بر تعادل بيماران مرحله مزمن پس از سكته مغزي بود. روش بررسي: جامعه آماري شامل بيماران سكته مغزي مزمن مراجعه كننده به كلينيك تخصصي سكته مغزي تبسم تهران بود. نمونه آماري شامل30 بيمار مزمن داراي شرايط ورود به پژوهش بودندكه با رضايت و داوطلبانه در پژوهش شركت كردند. آزمودني ها  داوطلب به طور تصادفي ساده به دو گروه تجربي آينه درماني با ميانگين سن 10/6 ± 55/2 و كنترل با ميانگين سن 6/3 ±54  تقسيم شدند. هر دو گروه در پيش آزمون، ميان آزمون كه پس از چهار هفته و پس آزمون مقياس تعادل برگ (Berg) كه پس از هشت هفته برگزار شد شركت كردند. برنامه تمرين دو گروه مشابه و شامل هشت هفته هر هفته دو جلسه و هرجلسه 90 دقيقه شامل60 دقيقه تمرين معمول توانبخشي و 30 دقيقه تمرين با آينه در گروه تجربي و بدون استفاده از آينه در گروه كنترل بود. داده ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس مختلط 2 (گروه)* 3 (نوبت اندازه گيري) و با نرم افزار spss در سطح خطاي 0/05 تحليل شد. يافته ها: نتايج نشان داد از بين عوامل تعادل (0/001=p)، گروه (0/480=p) و  اثرتعاملي تعادل و گروه (0/296=p) فقط عامل تعادل اثر معناداري داشت. تعادل در هر سه مرحله پيش آزمون، ميان آزمون و پس آزمون تفاوت معناداري داشت. نتيجه گيري: درمجموع نتايج نشان داد تمرين با آينه باعث بهبود تعادل بيماران شد ولي اين بهبود به اندازه اي نبودكه بتواند تفاوت قابل توجهي بين دو گروه تجربي و كنترل ايجاد كند.