تاثير يك دوره بي تمريني به دنبال دو نوع تمرين تركيبي بر عملكرد ورزشي و هموگلوبين گليكوزيله شده در زنان ‏مبتلا به ديابت نوع دو

هدف: هدف از اين پژوهش، بررسي تاثير يك دوره بي تمريني به دنبال دو نوع تمرين تركيبي بر عملكرد ورزشي و هموگلوبين گليكوزيله شده در زنان مبتلا به ديابت نوع دو بود. روش بررسي: از بين زنان مبتلا به ديابت نوع دو شيراز، 23 نفر به طور تصادفي به سه گروه كنترل، گروه تمرين در روزهاي مجزا كه تمرينات استقامتي را در يك روز و مقاومتي را در روز بعد انجام دادند و گروه تمرين در روزهاي مشابه كه تمرينات استقامتي و مقاومتي را در يك روز انجام مي دادند، تقسيم شدند. قبل و بعد از 8 هفته تمرين تركيبي و بعد از چهار هفته بي تمريني هموگلوبين گليكوزيله شده (Glycosylated Hemoglobin; Hb A1c) درحالت ناشتايي اندازه گيري شد. حداكثر اكسيژن مصرفي (Maximum Oxygen Consumption; VO2max ) و زمان رسيدن به خستگي (Time To Exhaustion; TTE) نيز از طريق اجراي آزمون بالك بر روي نوارگردان محاسبه گرديد. يافته ها: دو ماه تمرين تركيبي در هر دو گروه تمرين، موجب كاهش معني دار Hb A1c، افزايش معني دار VO2max و TTE شد (0/05≤p). يك ماه بي تمريني به دنبال تمرين تركيبي، موجب كاهش معني دار VO2max و TTE در گروه تمريني روزهاي مشابه گرديد (0/05≤p) ولي در گروه تمريني روزهاي مجزا اين كاهش از لحاظ آماري معني دار نبود. افزايش Hb A1c بعد از دوره ي بي تمريني در هر دو گروه تمرين از لحاظ آماري معني دار نبود (0/05≥p). نتيجه گيري: يافته ها بيانگر اين است كه تمرينات تركيبي باعث بهبود كنترل قندخون و افزايش عملكرد ورزشي در زنان مبتلا به ديابت نوع دو مي گردد. همچنين انجام تمرينات تركيبي در روزهاي مجزا موجب حفظ طولاني تر دستاوردهاي تمريني در دوره هاي بي تمريني مي شود.