تاثير تكارتراپي بر درد و اختلال حس لمس پاي بيماران ديابتيك نوع دو

هدف: با شيوع قابل توجه ديابت، ناتواني بيماران به دليل عوارض ناشي از نوروپاتي ديابتيك افزايش يافته است. فيزيوتراپي از طريق مداليتي‌هايي نظير اشعه‌ي مادون قرمز، تحريكات الكتريكي و الكترومغناطيسي به كنترل علائم بيماران كمك مي‌كند. تكارتراپي نوعي امواج الكترومغناطيسي مي‌باشد كه اثر آن بر علائم نوروپاتي محيطي بيماران ديابتيك مورد مطالعه نگرفته است. در اين مطالعه تاثير تكار بر تغييرات درد و حس لمس كف پاي بيماران ديابتيك نوع دو مبتلا به نوروپاتي محيطي بررسي شده است. روش بررسي: پژوهش حاضر مطالعه‌ي كارآزمايي باليني به صورت طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل (شم) مي‌باشد. نمونه شامل 24 بيمار ديابتيك 18 تا 78 با علائم نوروپاتي محيطي بود كه به صورت تصادفي در گروه كنترل(12نفر) و درمان(12نفر) جايگزين شدند.گروه درمان اشعه‌ي مادون قرمز بر پاها و تكار خازني را در مسير عصب تيبيال با شدت 3010 طي 10 جلسه دريافت كردند، درحالي كه بيماران گروه شم، پروتكل مشابه را با شدت صفر تكار دريافت نمودند. متغير درد و حس لمس كف پاي بيماران قبل و پس از اتمام جلسات متغيرها، اررزيابي شده است. داده هاي به دست آمده از دو گروه با استفاده از تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر مقايسه و به كمك نسخه 18 نرم افزار آماري SPSS در سطح معني‌داري كمتر از 5 درصد تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر نشان داده است كه در هر دو گروه درماني، تفاوت معني داري در ميانگين نمرات درد و حس لمس كف پاي بيماران پس آزمون نسبت به پيش آزمون وجود دارد (P 0/001). همچنين در ميانگين نمره‌هاي پس آزمون متغير درد (P=0/002) و حس لمس كف پا (P 0/001) دو گروه، تفاوت معني داري يافت شده است. به اين صورت كه بهبودي علائم نوروپاتي محيطي بيماران در گروه درمان بيشتر از گروه كنترل بوده‌ است. نتيجه‌گيري: يافته‌هاي پژوهش حاضر نشان مي‌دهد تكارخازني به همراه اشعه مادون قرمز مي‌تواند برنامه درماني مناسبي براي بهبود درد و حس لمس كف پا در بيماران ديابتيك با علائم نوروپاتي محيطي باشد.