تحليل نظام اجرايي طرح هاي نوسازي دربافت هاي فرسوده شهري با تأكيد بر بافت فرسوده تهران؛ نمونه موردي: محلات صفا و شهيد اسدي

نوسازي بافت هاي فرسوده ضرورتي است كه در سطح ملي و كلان پشتوانه‌هاي متعدد قانوني و پشتيباني براي آن در نظر گرفته شده است. طبق قانون سالانه 10 درصد از بافت هاي فرسوده بايد نوسازي گردد كه به منظور تحقق اين هدف، در قالب ستاد بازآفريني كه در سطوح ملي تا شهرستاني تعريف شده، براي همه دستگاه‌هاي دولتي و عمومي تعيين نقش و وظيفه مي‌گردد. در كنار ظرفيت ستاد بازآفريني، قوانين متعددي نيز ضرورت نوسازي بافت هاي فرسوده را بيان كرده و براي آن دستورالعمل‌ها و راهكارهايي انديشيده‌اند كه از آن جمله مي‌توان به قانون نوسازي و عمران شهري، قانون ساماندهي و حمايت از توليد و عرضه مسكن، قانون حمايت از احياء، بهسازي و نوسازي بافت هاي فرسوده و ناكارآمد شهري اشاره نمود. بررسي اين قوانين نشان از پرداختن به تمام ابعاد نوسازي بافت فرسوده در سطح سياست گذاري دارد. اما نكته‌ي مبهم آن است كه با وجود اين قوانين و هدف گذاري‌هايي كه صورت گرفته، چرا مسير حركت به سوي اهداف كند و در برخي موارد ناممكن شده است. بدين منظور با بررسي قوانين، تجارب داخلي و خارجي و ادبيات موضوع سعي شده تا چارچوبي به منظور تعيين سنجه‌هاي كليدي موفقيت طرح هاي نوسازي در حوزه اجرا به دست آيد. نتايج به دست آمده از تحليل‌ها و مصاحبه‌هاي تكميل شده در اين مقاله نشان از افتراق عملكردي و هدف گذاري بين بازيگران عرصه نوسازي دارد و نوعي عدم تعادل در توزيع منابع، نقش ها، روابط بين دستگاهي و انتظارات و وظايف تعيين شده‌ي قانوني براي بازيگران عرصه نوسازي وجود دارد.