تاثير ابعاد مقياس ارزشهاي شغلي و خانوادگي بر خودكارآمدي دانشجويان رشته تربيت بدني با در نظر گرفتن نقش ميانجي خلاقيت و اوقات فراغت

هدف اين پژوهش تاثير ابعاد مقياس ارزش‌هاي شغلي و خانوادگي بر خود كارآمدي دانشجويان رشته تربيت‌بدني با در نظر گرفتن نقش ميانجي خلاقيت و اوقات فراغت بود. پژوهش توصيفي و از نوع مدل معادلات ساختاري بود. جامعه آماري را دانشجويان رشته تربيت‌بدني دانشگاههاي آزاد شهر تهران تشكيل دادند (1800=N). حجم نمونه با استفاده از جدول نمونه‌گيري مورگان 360 نفر برآورد گرديد. نمونه‌گيري به صورت خوشه‌اي تصادفي انجام شد. ابزار پژوهش چهار پرسشنامه مقياس ارزش‌هاي شغلي و خانوادگي (فارمروبن،1970)، اوقات فراغت نظريان مادواني و رمضاني (1392)، خلاقيت مقيمي (1388) و خود كارآمدي دارابي (1395) بود. روايي پرسشنامه‌ها به تاييد 15 نفر از اساتيد رسيد. همچنين براي پايايي ابزار از ضريب آلفاي كرونباخ استفاده شد. نتايج بيانگر آن بود كه اثر مقياس ارزش‌هاي شغلي و خانوادگي بر خود كارآمدي از طريق خلاقيت و اوقات فراغت دانشجويان رشته تربيت‌بدني مثبت و معني‌داري است (0.05≥P). به عبارتي ديگر، بخشي از اثر متغير مقياس ارزش‌هاي خانواده و شغل به واسطه متغيرهاي اواقات فراغت و خلاقيت بر خودكارآمدي دانشجويان رشته تربيت‌بدني انتقال داده مي‌شود. با توجه به يافته‌هاي پژوهش مي‌توان اينگونه نتيجه گرفت كه خانواده و اشتغال از جمله موارد مهم زندگي انسان محسوب مي‌شوند كه در صورت انطباق آن با شرايط و علاقه دانشجويان رشته تربيت‌بدني، آثار مطلوبي براي جامعه به دنبال خواهد داشت. بعبارت ديگر خلاقيت باعث باعث توازن بين شغل و خانواده مي‌شود و اين امر موجب خودكارآمدي بالاتر در بين دانشجويان رشته تربيت‌بدني مي‌شود، افرادي كه احساس خودكارآمدي بالاتري دارند با وجود موانع احتمالي مشاركت بيشتري در اوقات فراغت فعال دارند.