بررسي ويژگي‌هاي كينماتيكي در طرح طناورز و پيش‌بيني هماهنگي بين‌فردي دانش آموزان

طناب‌زني هماهنگي را تقويت مي‌كند و موفقيت در طناب‌زني دونفره به هماهنگي فضايي و زماني دقيقي نياز دارد. هدف اين پژوهش بررسي ويژگي‌هاي كينماتيكي در طرح طناورز و پيش‌بيني هماهنگي بين‌فردي بازيكنان نخبه بود. در پژوهش كاربردي حاضر، 12دختر در دسترس نخبه‌ طناب‌زني (13 تا 18 سال) آزمودنيهاي تحقيق را تشكيل دادند. شركت‌كنندكان به مدت يك‌ماه تكاليف مختلف طناب‌زني (طناب‌زدن يك‌نفره و دونفره در مسافت‌هاي متفاوت با فرود هم‌‌زمان) را تمرين كردند تا موفق شدند به‌طور صحيح و بدون حضور بازخورد (ديدن يا شنيدن صدايي از هم‌گروهي) آن‌ها را اجرا كنند. محقق از دستگاه تحليل حركتي وايكان، با شش دوربين مادون قرمز، با قابليت 120 فريم در ثانيه براي ثبت سه‌بعدي حركات پاها و چرخش طناب‌ها استفاده ‌كرد. نتايج تحليل واريانس يك‌راهه نشان داد كه با تمرين كافي و در غياب بازخورد، انحراف زماني دست و پا و انحراف زماني چرخش طناب در گروه‌هاي دونفره به سطحي مساوي يكديگر رسيد، درحالي‌كه زمان حركت، ارتفاع پرش و نقطه فرود بين افراد تفاوت معني‌داري نشان دادند. در طناب زدن، حركت زاويه‌اي طناب و جابجايي عمودي بدن با هم تركيب مي‌شوند يعني جاي‌گيري و زمان‌بندي در آن ضرورت دارد. بنابراين با افزايش دشواري تكليف و همچنين با افزايش تقاضاي تكليف مشترك، ميزان هماهنگي درون‌فردي و بين‌فردي افزايش مي‌يابد و قدرت جفت شدن و پيش‌بيني افراد با توجه به قيود تكليف انفرادي و مشترك تغيير مي‌كند.