آزمون نظريه بين فردي خودكشي (IPTS) در دانشجويان ايراني: نقش تعلق كام نايافته و سرباري ادراك شده در ايجاد تمايل و اقدام به خودكشي

مقدمه: رفتار هاي خودكشي به عنوان يكي از معضلات بهداشت روان محسوب مي شوند. نظريه بين فردي خودكشي توانسته است يك چشم‌انداز اميدواركننده براي درك رفتار خودكشي ايجاد كند. از آنجاييكه كه مدل‌هاي رفتار خودكشي و مداخلات مربوطه براي همه گروه‌هاي فرهنگي يكسان نيست، اين پژوهش با هدف پاسخ به اين سؤال كه آيا مدل بين فردي خودكشي در بافت فرهنگي ايران نيز از برازش كافي برخوردار است، انجام شد. روش: پژوهش حاضر بنيادي و از نظر شيوه گرداوري داده ها از نوع توصيفي همبستگي بود كه با استفاده از نمونه گيري دردسترس بر روي400 نفر از دانشجويان دانشگاه هاي مشهد با استفاده از مقياس افكار خودكشي بك(BSSI)، نيازهاي بين فردي خودكشي(INQ) پاسخ دادند. براي تجزيه و تحليل داده ها نيز از روش تحليل مسير استفاده شد. يافته ها: تحليل داده ها نشان داد كه 41 درصد از واريانس نمرات تمايل به خودكشي، از طريق سرباري ادراك شده و تعلق كام نايافته تبيين شده است و همچنين سه متغير سرباري ادراك شده، تعلق كام نايافته و تمايل به خودكشي، پيش بيني كننده ي اقدام به خودكشي هستند و 78 درصد از واريانس اين متغير را تبيين مي كنند. نتيجه گيري: مدل بين فردي خودكشي در جامعه ايراني برازش دارد بنابراين مي توان از اين مدل در موقعيت هاي باليني، جهت غربال گري افراد در معرض خطر و سنجش فاكتورهاي خطر خودكشي و تمايل به خودكشي استفاده كرد.