اثرات كوتاه‌مدت و دراز‌‌مدت ريتالين بر اضطراب و فعاليت حركتي: پژوهش مبتني بر مدل‌سازي حيواني

مقدمه: هدف اين مطالعه بررسي اثرات حاد و مزمن ريتالين بر روي برخي از پارامتر‌هاي رفتاري شامل اضطراب و فعاليت حركتي و مقايسه آن بين موش صحرايي جنس نر و ماده بود. روش: پژوهش حاضر يك مطالعه تجربي از نوع مداخله‌اي بوده كه بر روي 40 قطعه موش صحرايي انجام شده است. حيوانات بطور تصادفي به 8 گروه 5 تايي شامل دو گروه كنترل و شش گروه درماني تقسيم شدند. به گروه‌هاي كنترل نرمال سالين، به گروه هاي تجربي دوز‌هاي درماني و يا دوز بالا يكبار در روز ريتالين و براي 30 روز به روش گاواژ تجويز شد. اثر دارو بر اضطراب با استفاده از دستگاه ماز بعلاوه مرتفع و بر فعاليت حركتي از طريق دستگاه فضاي باز بررسي شد. در نهايت بر روي داده‌ها آزمون واريانس يكطرفه انجام شد و براي مقايسه‌ي ميانگين‌ها آزمون دانه‌اي دانكن توسط نرم‌افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: در تجويز مزمن ريتالين، دوز 10 ميلي‌گرم بر كيلوگرم موجب افزايش معني‌دار در تعداد عبور از خطوط در هر دو جنس نر و ماده شد. همچنين ريتالين در هيچ دوزي چه در كوتاه‌مدت و چه در دراز‌مدت تغيير معني‌داري در ميزان اضطراب نرها و ماده‌ها ايجاد نكرد؛ فقط در دوز زياد، حيوانات ماده‌ها نسبت به حيوانات نر‌ اضطراب كمتري در پاسخ به تجويز حاد ريتالين نشان دادند. نتيجه‌گيري: نتايج اين مطالعه نشان مي‌دهد كه مصرف دراز‌مدت دوز بالاي ريتالين مي تواند موجب افزايش فعاليت حركتي و ايجاد حساسيت رفتاري شود. همچنين ريتالين در دوز‌هاي درماني اثر مشخصي بر ميزان اضطراب ندارد.