مقايسه طيف فركانس منتخبي از عضلات اندام تحتاني در بيماران مبتلا به نوروپاتي ديابتي با همسالان سالم طي راه رفتن

مقدمه و اهداف هدف از پژوهش حاضر مقايسه طيف فركانس منتخبي از عضلات اندام تحتاني در بيماران مبتلا به نوروپاتي ديابتي با همسالان سالم طي راه رفتن بود. مواد و روش ها نمونه آماري پژوهش حاضر شامل 20 بيمار مبتلا به نوروپاتي ديابتي (با ميانگين سني: 7/19±54/85، شاخص توده بدن: 5/03±28/38) و 10 فرد سالم (با ميانگين سني: 4/06±52/60، شاخص توده بدن: 1/86±26/74) بودند كه به طور در دسترس انتخاب شدند. فعاليت الكتريكي عضلات منتخب اندام تحتاني با استفاده از دستگاه الكترومايوگرافي ثبت شد. تحليل داده ها با استفاده از آزمون آماري t مستقل انجام شد. يافته ها طي مرحله پاسخ بارگيري در عضلات پهن داخلي، دوسرراني، نيم وتري و سريني مياني، طيف فركانس در گروه بيماران به طور معناداري نسبت به گروه سالم بالاتر بود (0/05˂P). طي فاز ميانه اتكا تمامي عضلات مورد بررسي كاهش در ميانه طيف فركانس را در گروه بيمار نشان دادند (0/05˂P). طي مرحله هل دادن تنها عضله دوقلوي داخلي فركانس پايين تري در گروه بيماران نسبت به گروه سالم داشت (0/05˂P). طي فاز نوسان عضلات پهن داخلي، دو سرراني، نيم وتري و سريني مياني به طور معناداري طيف فركانس كمتري در گروه بيماران نسبت به گروه سالم داشتند (0/05˂P). نتيجه گيري آسيب اعصاب محيطي بر اثر نوروپاتي ديابتي در بيماران با درجه متوسط نوروپاتي باعث الگوي غيرطبيعي فركانس فعاليت عضلات اندام تحتاني اين افراد طي راه رفتن مي شود. عوارض بيماري مي تواند تلاش بيش ازحدي را بطلبد كه خستگي زودهنگام را به دنبال دارد و همچنين كاهش ظرفيت عملكردي عضلات اندام تحتاني منجر به عدم كنترل مناسب نيروي عكس العمل زمين مي شود كه احتمال آسيب و سقوط را در بيماران افزايش مي دهد.