مقايسه اثر 12 هفته تمرين تناوبي و تمرين تداومي بر برخي رگ‌گشا و رگ تنگي بيماران ديابتي نوع 2

مقدمه و اهداف آترواسكلروز در بيماران ديابت نوع 2 با بدعملكردي اندوتليال شناسايي مي شود كه با افزايش مقادير دي متيل آرژنين نامتقارن و كاهش نيتريك اكسايد همراه است؛ لذا هدف مطالعه حاضر مقايسه 12 هفته تمرين تناوبي خيلي شديد (HIIT) و تداومي با شدت متوسط (MICT) بر مقادير پلاسمايي واسپين، دي متيل آرژنين نامتقارن (ADMA) و نيتريت/نيترات (NOx) بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 بود. مواد و روش ها جامعه آماري پژوهش حاضر، بيماران ديابتي با دامنه سني 45 تا 60 ساله شهر تهران بودند. نمونه آماري پژوهش حاضر شامل 48 بيمار مبتلا به ديابت نوع 2 بودند كه به طور تصادفي به سه گروه HIIT (16 نفر)، MICT (16 نفر) و گروه كنترل (بدون تمرين) (16 نفر) تقسيم شدند. برنامه تمرين HIIT شامل 12 تناوب 5/1 دقيقه اي با شدت 85 تا 90 درصد حداكثر تواتر قلبي (HRmax) و 2 دقيقه با شدت 55 تا 60 درصد HRmax بود. برنامه MICT شامل 42 دقيقه با شدت 70 درصد HRmax سه جلسه در هفته روي دوچرخه كارسنج اجرا شد. نمونه هاي خوني 48 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از آخرين جلسه تمرين جمع آوري شد. واسپين و ADMA به روش الايزا و مقادير NOx به روش Griess سنجيده شد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 و آزمون واريانس خطيتركيبي انجام شد. يافته ها نتايج نشان داد اكسيژن مصرفي اوج، مقادير پلاسمايي واسپين (0/028=P) و NOx (0/016=P) در گروه HIIT در مقايسه با MICT افزايش معناداري داشت. مقاومت به انسولين (0/041=P)، مقادير انسولين (0/039=P)، گلوكز (0/026=P) و مقادير پلاسمايي ADMA (0/018=P) در گروه HIIT در مقايسه با MICT كاهش معناداري داشت (0/05 P). نتيجه گيري به نظر مي رسد HIIT از راه افزايش واسپين به كاهش ADMA منجر شده است كه در نهايت باعث افزايش مقادير NOx پلاسمايي در بيماران ديابت نوع 2 شده است.